En VG tapaði 39,4% af fylgi sínu á fjórum stærstu stöðunum

Það er ótrúlegt að menn skuli sífellt vera að finna rökræna afsökun á þeim rassskell sem flokkarnir fengu.  Tölurnar tala sínu máli.  Í tilfelli VG, þá fékk flokkurinn 39,4% færri atkvæði í Reykjavík, Kópavogi, Hafnarfirði og Akureyri en flokkurinn fékk í síðustu kosningum.  Já, tæplega 40% færri kusu flokkinn núna í þessum sveitarfélögum, en gerðu síðast.  Þá kusu 13.206 flokkinn, en núna aðeins 8.002.  Það stórmerkilega er að þetta kostaði flokkinn bara tvo menn og hann hélt fjórum.

Fyrir aðra flokka eru þessar tölur:

Framsókn fer niður um 40,8% eða úr 7.628 í 4.519, tapar 1 manni, en heldur tveimur

Sjálfstæðisflokknum tapar 28,4%, fer úr 40.579 í 29.050, tapar 4 mönnum, en heldur 15

Samfylkingin missir 35%, fer úr 31.004 í 20.151, tapar 6 mönnum, en heldur 12.

 

 

Steingrímur: VG bætti víða við sig

Af hverju má ekki bara segja: Já, Samfylkingin beið afhroð.

Það er eitt sem er dagljóst með úrslit kosninga:  Formenn stjórnmálaflokka viðurkenna aldrei tap.  Í kvöld var Jóhanna Sigurðardóttir í sjónvarpssal og í hvert sinn sem hún komst nálægt því að viðurkenna tap Samfylkingarinnar, þá tengdi hún það alltaf við "fjórflokkinn".  Samt er það þannig, að Samfylkingin tapar miklu fylgi í fjórum stærstu sveitarfélögum landins, þ.e. Reykjavík, Kópavogi, Hafnarfirði og Akureyri.  Miðað við stöðuna núna, þá tapar Samfylkingin 6 af þeim 18 bæjarfulltrúum sem þeir höfðu.  Það jafngildir þriðjungi bæjarfulltrúa.  Í þessum bæjarfélögum eru ríflega 132 þúsund kjósendur.  Hálmstrá Jóhönnu var að Samfylking hefði unnið stórsigur á Akranesi, sem er með 4.550 kjósendur og sigurinn vannst á 993 atkvæðum.  Ég held að kominn sé tími til að frú Jóhanna Sigurðardóttir vakni til veruleikans og viðurkenni þann gríðarlega skell sem Samfylkingin er að fá í þessum kosningum.  Nei, annars, hún má alveg mín vegna dvelja áfram í heimi afneitunarinnar.

Annar formaður í afneitun er Bjarni Benediktsson, formaður Sjálfstæðisflokksins.  Hann velur sér viðmiðun í alþingiskosningum á síðasta ári til að finna eitthvað jákvætt.  Málið er að Sjálfstæðisflokkurinn hefur alltaf fengið umtalsvert meira fylgi í borgarstjórnarkosningum en landsmálakosningum.  Að fylgið núna sé heil 28,8% miðað við 23,5% í alþingiskosningunum er staðfesting á því að Sjálfstæðiflokkurinn sé að missa tök sín í höfuðborginni, ekki vísbending um að hann sé að rétta út kútnum.  Núna stefnir í að flokkurinn tapi þriðjungi fylgisins síns eða um 14% stigum, en í síðustu þingkosningum tapaði flokkurinn 16% stigum í öðru Reykjavíkurkjördæminu, en 15% stigum í hinu.  Mér finnst þessi munur á 14% og 15,5% vera innan skekkjumarka.  En Bjarni má alveg eins og Jóhanna halda áfram að dvelja í heimi afneitunarinnar.

Í mínum huga eru úrslit kosninganna í þessum fjórum sveitarfélögum ákall um ný vinnubrögð í sveitastjórnarmálum.  Ég hef áður skrifað um það og vil endurtaka það núna:

Sveitarstjórnarmál eiga ekki fara eftir flokkslínum landsmálaflokkanna.  Þau eiga vera byggð á samstarfi allra kjörinna fulltrúa, þvert á lista, til að byggja upp nærsamfélagið.  Raunar á að opna fyrir persónukjör til sveitastjórna sem gengur þá út á það, að kjósendur geta valið hvort þeir kjósi lista eða velji einstaklinga af þvert á lista.  Hvaða gagn er af því að vera með 7, 9, 11 eða 15 manns í stjórn sveitarfélagsins, ef aðeins rúmur helmingur er virkur í stjórnun sveitarfélagsins?  Þetta er löngu úrelt hugmyndafræði, sem á að leggja af.  Síðan verða þessir kjörnu fulltrúar að þekkja sín takmörk.  Sumt hafa þeir einfaldlega ekki vit á og þurfa þá að leita til sér vitrari manna eða kvenna.  Lýðræðið gefur ekki kjörnum fulltrúum leyfi til að haga sér hvernig sem er, eftir að þeir hafa náð kjöri.  Þeir eru ábyrgir fyrir gjörðum sínum og geta borið skaðabótaskyldu, þá á það hafi aldrei reynt.  Samstarf allra kjörinna fulltrúa um málefni mun gera sveitarfélögin sterkari, en til þess að slíkt samstarf geti komist á, þá verða menn að fara úr flokkspólitískum klæðum sínum og koma fram sem íbúar viðkomandi sveitarfélags.

„Endalok fjórflokkakerfisins“

Skýlaus krafa að heimilin njóti alls afsláttarins

Ég vil byrja á því að þakka Breka Karlssyni fyrir að vekja athygli á þessari vitleysu.

Samkvæmt gögnum Seðlabankans, sem Breki vísar í, voru yfirdráttarlán í íslenskum krónu 251,5 milljarðar kr. í september 2008, en stóðu í 129,7 milljörðum þremur mánuðum síðar.  Hlutur heimilanna var um þriðjungur af þessari tölu, þ.e. var í september 2008 78,3 milljarðar og hafði lækkað í 46,7 milljarða í desember sama ár sem er lækkun upp á 40,4%.  Þetta er bara eitt af mörgu torkennilegu sem gerðist á þessum afdrifaríku mánuðum.  Langar mig að draga hér fram nokkrar tölur, sem tengjast skuldum heimilanna við bankakerfið, úr gögnum Seðlabankans.  Í töflunni birti ég útlán alls og síðan útlán til heimilanna.

HAGTÖLUR SEÐLABANKANS
Flokkun útlána innlánsstofnana
M.kr	des.09	des.08	sep.08	Lækkun sept - des 08
Innlendir aðilar, alls (liðir 1-9)	1.678.578	1.963.161	4.786.249	59%
Heimili	476.012	558.050	1.032.026	46%
þ.a. íbúðalán	248.451	299.387	606.494	51%
1   Greiddar óinnleystar ábyrgðir	1.929	806	826	2%
Heimili	8	3	1	Hækkun
2   Yfirdráttarlán	124.903	129.727	251.515	48%
Heimili	47.269	46.658	78.280	40%
3   Víxlar	1.624	35.752	11.463	Hækkun
Heimili	329	654	636	Hækkun
4   Óverðtryggð skuldabréf	226.837	193.519	630.305	69%
Heimili	14.948	17.970	26.724	33%
5   Verðtryggð skuldabréf	491.687	517.841	973.626	47%
Heimili / Households	300.304	344.637	627.091	45%
þ.a. íbúðalán	207.947	241.393	498.941	52%
6   Gengisbundin skuldabréf	885.623	1.194.558	2.855.024	58%
Heimili	105.269	135.570	271.950	50%
þ.a. íbúðalán	40.505	57.994	107.553	46%
7   Eignarleigusamningar	21.332	26.323	57.823	54%
Heimili	4.994	9.361	22.136	58%
8   Gengisbundin yfirdráttarlán	30.293	55.345	110.735	50%
Heimili	2.891	3.196	5.207	39%
* nýjustu tölur eru bráðabirgðatölur
Heimild: Upplýsingasvið SÍ.

Af þessum tölum sést að útlán innlánsstofnana, þ.e. banka og sparisjóða, til heimilanna hafa lækkað verulega í öllum flokkum milli september 2008 og desember sama ár nema í víxlum og greiddum óinnleystum ábyrgðum.  Aðrir liðir lækka á bilinu 33 og upp í 58%, að meðaltali er þetta 46%.  Í einhverjum tilfellum er skýringin sú að hluti lánasafnanna varð eftir í gömlu bönkunum.

Ég verð að viðurkenna, að ég er orðinn ákaflega þreyttur á þessu leikriti sem er í gangi varðandi skuldir heimilanna.  Ítrekað hefur komið fram að útlán heimilanna hafi verið færð frá gömlu bönkunum til þeirra nýju með miklum afslætti, en það má ekki gefa upp hver sá afsláttur er.  Af hverju má ekki koma hreint fram og gefa upp hve stór hluti skulda heimilanna er hjá gömlu bönkunum og hve stór hjá þeim nýju?  Ég hlít t.d. að eiga kröfu á því sem skuldari að vita hvort ég skuldi Landsbankanum undir heitinu NBI ehf. (þ.e. nýi Landsbankinn) eða Landsbanki Íslands (þ.e. gamla Landsbankanum).  Ég verð að viðurkenna, að ég hef ekki hugmynd um það og það kemur ekki fram í neinum gögnum sem ég hef undir höndum.  Ég fékk heldur enga tilkynningu frá bankanum, þar sem fram kom að tilteknar fjárskuldbindingar mínar hafi flust á milli bankanna.  Eina sem ég hef séð er það sem fram hefur komið í fjölmiðlum og hugsanlega tilkynning á vefsíðu bankans.  Það hlítur að vera eðlileg krafa að viðskiptavinir viti hver er kröfuhafinn.

En vegna þeirra upplýsinga sem koma fram í gögnum Seðlabankans vil ég minna á þau ummæli Marks Flanagans fulltrúa AGS, að AGS ætlist til þess að bankarnir láti allan afslátt, sem þeir hafa fengið vegna lána heimila, ganga til heimilanna.  Hvorki krónu minna né krónu meira.  Ég tek það síðan fram, að ég kaupi ekki þá skýringu að núvirðing lána með bókhaldsbrellu éti uppi stærstan hluta þessa afsláttar.  Þegar höfuðstóll er lækkaður um 25% en vextir hækkaðir um 4-6%, ef ekki meira, er lánið núvirt á sléttu, þar sem greiðslubyrði lánsins breytist ekki neitt.  Bankinn fær sama flæði inn, munurinn er að hærra hlutfall greiðslunnar fellur undir vaxtahlutann.  En með einhverjum bókhaldsbrellum, þá finna menn út að lækkun höfuðstóls um 25% þýði 30% lækkun lánsins á núvirði!  Því miður, ég kaupi þetta ekki.

Nýju bankarnir fengu yfirdráttinn með afslætti