Leita í fréttum mbl.is

Bloggfærslur mánaðarins, mars 2007

Er aðferðin röng

Þessi færsla er rituð áður en niðurstaða er komin í kosningu um stækkun álversins í Straumsvík.  Ég vil taka það fram að ég er ekki að taka afstöðu í málinu heldur bara að velta fyrir hvernig standi á því að málið sé komið í þann farveg sem raun ber vitni.

Það hlýtur að valda fjölmörgum atvinnurekendum áhyggjum, að íbúalýðræði geti ákvarðað hvort fyrirtæki þeirra eigi framtíð fyrir sér á núverandi starfsstöð eða ekki.  Það hlýtur líka að valda starfsmönnum fyrirtækja áhyggjum, að starfsstaður þeirra geti verið kosinn burt eða útilokaður með breytingu á skipulagi.  Á sama hátt er það ekki góð staða fyrir íbúa bæjarfélags að þurfa að sitja uppi með mengandi starfsemi árum og áratugum saman bara vegna þess að þetta hafi alltaf verið svona og geta ekki krafist umbóta vegna þess að reglurnar voru ekki eins strangar þegar starfsemin fékk starfsleyfi.

Kosningin í Hafnarfirði í dag kristallar þessa stöðu mjög vel.  Annars vegar eru við með fyrirtæki sem telur sig hafa fengið vilyrði fyrir stækkun þegar það keypti lóð af bæjaryfirvöldum fyrir nokkrum árum og hins vegar íbúa bæjarfélagsins sem vilja ekki stærra álver með tilheyrandi mengun innan bæjarmarkanna.  Báðir aðilar hafa eitthvað til síns máls og í slíkum tilfellum er í mínum huga skynsamlegt að fara samningaleiðina.  Álverið er þarna og það hverfur ekki svo léttilega af yfirborðinu.  Kröfur andstæðinganna eru skýrar og þær verða ekki svo auðveldlega hunsaðar.  Það verkur því furðu mína að Alcan hafi ekki reynt meira að koma til móts við andstæðinga stækkunarinnar til að finna út hvernig mætti ná lendingu.  Þetta hefði að sjálfsögðu þurft að gera með það löngum fyrirvara svo að áhrifa slíkrar málamiðlunar kæmi ekki fram sem örvæntingarfullt útspil á síðustu metrum kosningarbaráttu.  Nauðsynlegt hefði verið að setjast niður með andstæðingum stækkunarinnar til að finna út til hvaða aðgerða álverið gæti gripið til að sátt næðist í málinu.  Í staðinn myndu forsvarsmenn andstæðinganna draga úr andstöðu sinni.

Það getur svo sem vel verið að þetta hafi verið reynt.  En fyrir mig sem hef horft á málið úr fjarlægð, þá finnst mér þetta meira hafa verið sandkassaleikur, þar sem hvor aðili segir sig vita meira en hinn.  Ég get vel skilið að álverið telji sig eiga í viðræðum við Hafnarfjarðarbæ og það sé bærinn sem setji fram kröfurnar, en leikreglurnar breyttust um leið og tekin var sú ákvörðun að setja málið í hendur bæjarbúa.  Eftir það var nauðsynlegt fyrir forsvarsmenn álversins að ræða við grasrótarsamtök andstæðinga stækkunar og gera sitt besta til að mæta hugmyndum þeirra eins og kostur er.  Vissulega hafa kröfur andstæðinganna tekið ýmsum breytingum í tímans rás, en helgast það ekki m.a. af því að umræðan átti sér ekki stað milli aðila.  Ég hef, t.d., mikla trú á því að hægt hefði verið að fá stóran hluta andstæðinga stækkunar til að samþykja hana, ef Alcan hefði samþykkt ferkari ráðstafanir til að draga úr mengun.

Ég hef samúð með Alcan að vera hér í þessu máli í raun að borga fyrir andstöðuna við Kárahnjúka.  Ég læt mér ekki detta í hug að Alcan væri annars í þessari stöðu.  Það er því ákveðin kaldhæðni að Alcan sé að greiða, ef svo má segja, reikninginn fyrir Alcoa.  En af þessum sökum átti Alcan að sjá það fyrir, að fyrirtækið þyrfti að ganga lengra til móts við þá sem vilja minni mengun frá starfseminni.

Hver sem niðurstaða kosninganna verður, þá eru skilaboðin skýr.  Gera þarf meira til að draga úr mengun í umhverfi okkar.  Ég er sannfærður um að báðir aðilar í þessu máli eru sammála í því, en vandinn er að þeir eru ekki samstíga.   Fyrirtæki verða að sýna meira frumkvæði í að finna leiðir til að draga úr mengun sem kemur frá starfsemi þeirra.  Fyrirtæki verða líka að átta sig á því að kröfur reglna og laga eru alltaf a.m.k. einu ef ekki fimm skrefum á eftir almenningsálitinu og því þurfa þau að ganga mun lengra í sínum aðgerðum en ítrustu kröfur opinberra aðila segja til um.  Ef það þýðir bæði axlabönd og belti, þá verður bara að hafa það.


Og allt of oft bara til að tala

Ég fylgdist með þingstörfum síðustu daga þess þings sem var að hætta störfum um helgina, þar sem ég var að bíða eftir umræðu um tiltekið mál.  Þegar til kom var ekkert rætt um málið, en þess meira um önnur mál.  Því miður varð ég vitni að því að þingmenn, sem ekkert endilega voru að beita málþófi, enda mér vitanlega ekkert slíkt í gangi, héngu langtímum saman uppi í pontu talandi ekki um neitt.  Fremstir meðal jafningja voru Jón Bjarnason og Sigurjón Þórðarson.  Ég skil vel að virðingu Alþingis meðal þjóðarinnar fari þverrandi við slíkar upp á komur.  Ég sá t.d. Sigurjón Þórðarson flytja nokkurn veginn sömu ræðuna (sem var alveg fín ræða) undir umræðu um þrjú eða fjögur óskyld mál!  Það var eins og hann hefði bara lært eina ræðu og héldi sig við hana.  Ég tek það fram að ræðan var góð, en átti bara ekki alltaf við.  Og Jón Bjarnason, hann lætur sér ekkert mannlegt óviðkomandi.  Loksins þegar búið var að ræða eitthvert þingmál, að maður hélt á enda, þá poppaði hann upp með 30 - 40 mínútna ræðu, sem kom málinu að mestu leiti ekkert við.  Ef þingmenn vilja að virðing Alþingis meðal landsmanna aukist, þá verða menn að breyta þessu.  Kannski gætu þeir komið fleiri þingmannamálum að, ef þeir styttu mál sitt.  Jón gæti t.d. tekið Kolbrúnu Halldórsdóttur sér til fyrirmyndar, en hún var líka oft í pontu, en munurinn á þeim tveimur var að hún hafði alltaf eitthvað fram að færa.  Það situr margt eftir í mér sem hún sagði, en ekkert af því sem Jón sagði.

Nú eru að koma alþingiskosningar og ég er í hópi óákveðinna. Ég mun m.a. líta til þess við ákvörðun mína hversu góðir þingmenn frambjóðendur gætu orðið.  Er líklegt að þeir verði málefnalegir í umræðum á Alþingi eða bara "froðusnakkar" sem eyða tíma þingheims í vitleysu.  Ég skil vel að þingmenn hafi rétt (og skyldu) til að tjá sig um mál sem koma fyrir þing, en það er reginn munur á málefnalegri umræðu og endalausu, tilgangslausu mali á borð við það sem ég varð vitni að um daginn.


mbl.is Jón talaði í rúman sólarhring
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Breytinga á fjarskiptalögum - öryggi og persónuvernd

Eitt af síðustu verkum þess þings sem var að fara í kosningafrí var að samþykkja breytingar á fjarskiptalögum nr. 81/2003.  Breytingarnar snúast um öryggismál, persónuvernd og neytendavernd.

 

Í fljótu bragði eru eftirfarandi breytingar veigamestar:

  1. Óheimilt er í samningi að kveða á um lengri binditíma áskrifenda en sex mánuði.
  2. Fjarskiptafyrirtæki skulu viðhafa ráðstafanir til að stuðla að vernd, virkni og gæðum IP-fjarskiptaþjónustu og verður Póst- og fjarskiptastofnun heimilt að setja nánari reglur um þetta.
  3. Óumbeðin fjarskipti ná yfir hvers konar rafræn skilaboð, ekki bara tölvupósts.
  4. Verja skal upplýsingar sem fara um fjarskiptanet gegn því að þær glatist, skemmist eða breytist fyrir slysni eða að óviðkomandi fái aðgang að þeim.
  5. Fjarskiptafyrirtæki skulu skjalfesta skipulag upplýsingaöryggis með því að setja sér öryggisstefnu, gera áhættumat og ákveða öryggisráðstafanir á grundvelli þess og frekari reglna frá Póst- og fjarskiptastofnun.
  6. Gerðar skulu sérstakar ráðstafanir til að tryggja samfelldan og órofinn rekstur almennra fjarskiptaneta og skal Póst- og fjarskiptastofnun setja sérstakar reglur um virkni almennra fjarskiptaneta.

Með breytingunum er verið að gera álíka kröfur til fjarskiptafyrirtækja um upplýsingaöryggi og persónuverndarlög gera um öryggi persónuupplýsinga og Fjármálaeftirlitið gerir til eftirlitsskyldra aðila um rekstur upplýsingakerfa.  Að sumu leiti er ekki verið að gera nýja kröfur til fyrirtækja, þar sem flest fjarskiptafyrirtæki falla hvort eð er undir ákvæði persónuverndarlaga og eiga því að hafa innleitt öryggiskerfi persónuupplýsinga, en í því felst að móta öryggisstefnu, framkvæma áhættumat, innleiða áhættustjórnun, velja og innleiða mótvægisaðgerðir/ráðstafanir í samræmi við niðurstöður áhættumats og kröfur í reglum Persónuverndar nr. 299/2001 um öryggi persónuupplýsinga, tryggja samfelldan rekstur og viðhafa innra eftirlit.

Ég heyrði frá yfirmanni hjá einu af fjarskiptafyrirtækjunum um daginn, að það væri engin ástæða til að hafa áhyggjur af þessum lögum, þar sem það tæki yfirleitt Póst- og fjarskiptastofnun 2 ár að átta sig á því að lögum hafi verið breytt.  Nú bregður svo við að Póst- og fjarskiptastofnun er búin fyrir mörgum mánuðum að vinna heimavinnu sína og eru margar af þeim reglum sem setja á um frekari útfærslu á öryggiskröfum fyrir löngu tilbúnar.  Fyrstu drög hafa verið aðgengilegar á heimasíðu stofnunarinnar frá því í apríl í fyrra þar sem óskað var eftir athugasemdum og ábendingum.  Reglurnar sjálfar voru síðan frágengnar í september.  Það er því engin ástæða fyrir þá aðila sem falla undir hin nýju ákvæði að draga það eitthvað að bregðast við kröfum þeirra.  Svo má heldur ekki gleyma því, að fyrirtæki sem hafa innleitt góða stjórnarhætti standa sig betur í rekstri.  (Sjá grein á heimasíðu minni Mikilvægi góðra UT-stjórnarhátta fyrir rekstur fyrirtækja.)

Ég held að það sé í sjálfu sér ekkert í hinum nýju ákvæðum, sem eigi að virka mjög íþyngjandi fyrir fyrirtækin.  Gerðar eru meira og minna sjálfsagðar kröfur um öryggisskipulag, sem (eins og ég nefndi áður) eru meira og minna þær sömu og Persónuvernd hefur hvort eð er gert.  Vandamálið er að menn hafa líklegast ekkert verið að velta fyrir sér hvað Persónuvernd er að segja.  (Ég segi oft í gríni að eingöngu umferðarlög séu brotin oftar en persónuverndarlög.)  En aftur að kröfum laganna.  Það eru flestir búnir að setja sér alls konar reglur um aðgang, afrita upplýsingar, eru með reglur um aðgangsorð og notendanöfn, framkvæma einhvers konar áhættumat og svona mætti lengi telja.  Vandinn snýst ekki um að reglurnar séu ekki til staðar heldur að þær eru ekki skjalfestar.

Einn þingmaður hafði áhyggjur af smærri fyrirtækjum (internetþjónustuaðilum) og að nýju ákvæði virkuðu íþyngjandi á þau.  Ég held að þessar áhyggjur séu óþarfar, þar sem umfang þeirra reglna sem hvert fyrirtæki  þarf að innleiða, veltur að sjálfsögðu á stærð þeirra.  Þannig er ekki hægt að gera sömu kröfur til eins eða tveggja manna fyrirtækis og gerðar eru til Símans eða Vodafone og efast ég um að verði gert.

Hvað sem öllu liður, þá er ég sannfærður um að hin nýju ákvæði munu gagnast bæði neytendum og fyrirtækjunum vel og verða öllum til hagsbóta.


Góður vefur, en..

Ég hef notað dohop.com nokkrum sinnum til að finna ferðakosti þegar íslensku fulgfélögin fljúga ekki beint á áfangastað.  Vefurinn er þægilegur og kemur hratt með niðurstöður.  Það sem mér finnst aftur á móti galli við vefinn, er að ekki er hægt að raða niðurstöðum eftir verði og síðan hitt, að fari maður inn á síður viðkomandi flugfélaga, fær maður oft betra verð en dohop.com gefur upp.  Skora ég á forráðamenn dohop.com að leita leiða til að laga þetta.

Hugmyndin með vefnum er frábær og lausnin góð.


mbl.is BBC fjallar um íslenska leitarvél
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Og fugl á þeirri 13. líka

Birgir Leifur bætti síðan fugli við á þeirra 13. rétt í þessu.
mbl.is Birgir fékk fugl á 12. flöt og fór upp um 14 sæti
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Gagnstætt öllum venjum

Það er gagnstætt öllum venjum, úrskurðum og dómum um firmanöfn að það sé leyfilegt að nota heiti sem eru nánast eins.  Aðilinn sem hefur verið á undan að skrá firma sitt eða er með lengri hefð fyrir notkun þess, hefur undantekningarlaust haft réttinn sinn meginn.  Það er með ólíkindum að ISNIC skuli vera svo gírugt að það geri svona alveg burt séð frá því hvort að það hafi réttinn til þess.  Erlendis hafa lén meira að segja verið tekinn af þeim sem höfðu skráð þau eða þeim verið lokað vegna þess að augljóst var að viðkomandi var að misnota lénið.  Íslandsgátt hefur augljóslega réttinn sín meginn og ég get ekki séð að Netvistun ehf. getin nokkuð mótmælt.  Þeir gætu aftur á móti mótmælt ef einhver aðili reyndi að markaðsetja vefsíður með slóðum netsvistun.is, nettvistun.is o.s.frv. þar sem verið væri að bjóða sömu þjónustu og á netvistun.is.  Það er, í mínum huga, augljóst að með því að markaðsetja ísland.is sem síðu væri Netvistun að valda ruglingi.  Síðan má spyrja hvað ætlaði Netvistun að gera við lénið ísland.is þegar fyrirtækið mjög líklega vissi að island.is var skráð lén.
mbl.is Netvistun á „Ísland“ en forsætisráðuneytið „Island“
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Gott framtak sem aðrir mættu taka sér til fyrirmyndar

Það er virkilega gaman að sjá að Reykjavíkurborg ætlar að hækka framlög til einkarekinna grunnskóla um rúmlega 84.000 kr. á ári með hverjum nemanda.  Mikið væri gott, ef önnur sveitarfélög sæu nú sóma sinn í að gera eins.  Sérstaklega ætti Kópavogsbær að líta yfir Fossvogslækinn í þessum efnum.  Þrátt fyrir fyrirheit og kosningaloforð greiðir Kópavogsbær enn þá umtalsvert minna með hverjum Kópavogsbúa sem gengur t.d. í Ísaksskóla, en fer með hverjum Kópavogsbúa sem sækir skóla í t.d. Lindaskóla.  Þarna munar hundruðum þúsunda (a.m.k. miðað við fjárhagsáætlun Kópavogs).  Og þetta er þrátt fyrir að fyrrum bæjarstjóri í Kópavogi, hafi tilkynnt mér á síðasta ári að þessi mismunun væri úr sögunni.  Og þetta er þrátt fyrir kosningaloforð bæði sjálfstæðismanna og framsóknarmanna um að af nema beri þessa mismunun.  Það er satt að gott sé að búa í Kópavogi, en það er líka satt að Ísaksskóli er frábær skóli og það er rangt af Kópavogsbæ að mismuna þegnum sínum eftir því hvert þeir sækja skóla.  Það getur ekki verið að Kópavogsbær vilji vera rétt rúmlega hálfdrættingur á við Reykjavík þegar kemur að greiðslum með nemendum sem sækja Ísaksskóla.  Eftir þessa hækkun Reykjavíkurborgar er munurinn orðinn meira en 200.000 kr. á barn á ári.

Skömminn liggur svo sem líka hjá samtökum sveitarfélaga, en það eru þau sem ákveða lágmarks viðmiðið sem Kópavogsbær límir sig á.  Það skal enginn segja mér að þessar 350.000 kr. eða svo sem eru lágmarkið dugi nokkur staðar á landinu til að greiða fyrir eins árs skólagöngu eins nemanda með húsnæðiskostnaði.  Í Reykjavík er þessi kostnaður greinilega eitthvað um 600.000 kr. og lesa má úr fjárhagsáætlun Kópavogsbæjar að þar í bæ sé upphæðin ekki fjarri lagi að vera sú sama.


mbl.is Menntaráð vill hækka styrki til einkarekinna grunnskóla
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

UT blaðið ekki rafrænt

UT blaðið fylgir Morgunblaðinu í dag, sem er svo sem ekki frásögu færandi, ef ekki væri fyrir það að blaðið sem fjallar um rafræna stjórnsýslu berst ekki til rafrænna áskrifenda Morgunblaðsins.  Þetta verður að teljast hámark kaldhæðninnar, að eina leiðin til að kynna sér efni blaðs um rafræna stjórnsýslu er að kaupa pappírseintak Morgunblaðsins.  Það er eitthvað stórlega rangt við þetta í mínum huga.  Hvað var fólkið að hugsa sem tók þessa ákvörðun?  Þetta er eins og eina leiðin til að ræða um reykingabann sé í herbergi fullu af vindlareykingarmönnum sem eru að púa vindlana sína.  

Rafrænar kosningar í Eistlandi

Í Morgunblaðinu í dag er frétt um kosningar í Eistlandi þar sem kjósendum gefst kostur á að nota Internetið til að kjósa.  Fyrirkomulagið er einfalt og er því lýst á eftirfarandi hátt í fréttinni:

"Netkjósendurnir þurfa að nota rafrænt auðkenniskort sem yfirvöld gefa út. Kortinu er stungið í rafrænan lesara, sem settur er í samband við tölvu, og kjósandinn þarf að færa inn lykilorð. Lesarinn kostar 95 eistneskar krónur, sem svarar rúmum 500 íslenskum krónum.

Rafræna atkvæðagreiðslan hófst á mánudaginn var og henni lauk í gær. Þeir sem greiddu atkvæði á netinu geta ógilt það með því að mæta á kjörstað á sunnudag og kjósa aftur."

Umræðan um notkun tölvusamskipta við kosningar til Alþingis og sveitarstjórn hefur oftar en einu sinni komið upp hér á landi.  Efasemdarmenn hafa hafnað þessari aðferð sem ómögulegri, þar sem þeir treysta ekki tækninni.  Síðast liðið haust kom það til tals hjá Samfylkingarfélaginu í Reykjavík að gefa kjósendum í prófkjöri flokksins fyrir Alþingiskosningar kost á að kjós yfir Internetið.  Að sjálfsögðu komu upp efasemdir um öryggi þessarar aðferðar og var ég því beðinn, sem sérfræðingur í stjórnun upplýsingaöryggis, að skoða kosningakerfið sem átti að nota og gefa skoðun mína á aðferðinni.  Án þess að ég rjúfi neinn trúnað við Samfylkinguna, þá var það mitt álit að áhættan af því að kjósa yfir Internetið um öruggar samskiptaleiðir (þ.e. kóðaðar) væri að flestu leiti sambærileg við hefðbundnar aðferðir.  Stærsti áhættuþátturinn væri mannlegi þátturinn, ekki sá tæknilegi.

Skoðum nánar hvaða atriði þarf að hafa í huga í rafrænum kosninum: 

  1. Tryggja eins og kostur er að sá sem skráir sig inn sem kjósandi sé í reynd sá sem hann segist vera.
  2. Tryggja að kjósandi geti valið hvern þann lista/frambjóðanda sem er í framboði.
  3. Tryggja að kosningakerfið skrái að réttur kjósandi hafi kosið og komi þannig í veg fyrir að hann geti kosið aftur eða að merkt sé ranglega að annar kjósandi hafi kosið.
  4. Tryggja að atkvæði komist til skila, skráist í kosningagagnagrunn eins og það var greitt og breytist ekki eftir það.
  5. Tryggja að ekki sé hægt að rekja hver greiddi tiltekið atkvæði, en skrái þó að kjósandi hafi kosið.
  6. Tryggja að kosningakerfið geti tekið við þeim fjölda kjósenda sem vilja kjósa hverju sinni án óeðlilegra tafa.
  7. Tryggja að kosningakerfið haldist gangandi meðan kjörfundur er opinn og þar til að úrslit hafa verið birt.
  8. Tryggja að ekki hafi aðrir aðgang að gagnagrunni með kosningagögnum en þeir sem til þess hafa heimild og ekki sé hægt að breyta niðurstöðum sem þar eru vistaðar án þess að það sjáist.
  9. Tryggja að ekki sé hægt að fylgjast með breytingu á atkvæðamagni bakvið hvern frambjóðanda meðan kjörfundur er opinn.

 Berum þetta nú saman við hefðbundnar kosningar.  Þar þarf að:

  1. Tryggja eins og kostur er að sá sem fær kjörseðil sé í reynd sá sem hann segist vera.
  2. Tryggja að kjósandi geti valið hvern þann lista/frambjóðanda sem er í framboði.
  3. Tryggja að merkt sé við að réttur kjósandi hafi kosið og komi þannig í veg fyrir að hann geti kosið aftur eða að merkt sé ranglega að annar kjósandi hafi kosið.
  4. Tryggja að atkvæði komist til skila í kjörkassa, sé talið eins og það var greitt og breytist ekki eftir það.
  5. Tryggja að ekki sé hægt að rekja hver greiddi tiltekið atkvæði.
  6. Tryggja að kosningafyrirkomulagið geti tekið við þeim fjölda kjósenda sem vilja kjósa hverju sinni án óeðlilegra tafa.
  7. Tryggja að kjörstaður sé aðgengilegur kjósendum meðan kjörfundur er opinn.
  8. Tryggja að ekki hafi aðrir aðgang að kjörgögnum en þeir sem til þess hafa heimild og ekki sé hægt að breyta niðurstöðum án þess að það sjáist.
  9. Tryggja að ekki sé hægt að fylgjast með breytingu á atkvæðamagni bakvið hvern frambjóðanda meðan kjörfundur er opinn.

Vissulega eru einhver önnur atriði sem koma til greina, en þetta eru þau sem ég skoðaði.  Og niðurstaða mín var að veikasti hlekkurinn í þessu öllu er atriði 1.  Þ.e. að í rafrænum kosningum er auðkenning kjósandans stærsta vandamálið.  Það skiptir ekki máli hvað við látum kjósandann fá í hendur til að auðkenna sig, við getum aldrei verið viss um að kjósandinn sé í reynd sá sem hann segist vera.  Málið er að þetta á líka við um kosningu á hefðbundnum kjörstað.  Í hverjum einustu kosningum koma upp vandamál, þar sem merkt hefur verið við rangan aðila eða jafnvel að einstaklingur hefur kosið í nafni annars.  Ástæðurnar geta verið margar, en bara sem dæmi þá týnir fólk skilríkjum sínum og lítill vandi er fyrir finnandann að misnota sér slíkt.  Í reynd er heldur ekkert sem kemur í veg fyrir að fólk biðji aðila af sama kyni að fara fyrir sig á kjörstað og kjósi fyrir sig.  Myndir í skilríkjum eru oft óskýrar, einstaklingar svipaðir í útliti og síðan hefur fólk breyst frá því að mynd var tekin.  Svo má ekki útiloka fölsun skilríkja.  Vandamálið er nefnilega að fyrir utan vegabréf, þá innihalda skilríki ekki nægar upplýsingar til að hægt sé að taka af öll tvímæli um að handhafi skilríkisins sé sá sem skilríkið vísar til.  Nú þó svo að skilríkin innihéldu slíkar upplýsingar, þá er útilokað að hægt sé að búa alla kjörstaði réttum tækjabúnaði til að lesa upplýsingarnar eða þjálfa starfsmenn á kjörstað í notkun búnaðarins.

Hvað sem þessu öllu líður, þá var það niðurstaða mín að vissulega væru nokkur áhyggjuefni sem vert væri að hafa í huga.  Það var líka mín niðurstaða að kosningakerfið girti fyrir þessi atriði á viðunandi hátt miðað við þá áhættuþætti sem fylgdu notkun þess við prófkjörið.  Nú eins og margir vita, þá var kerfið notað og veit ég ekki til þess að neitt hafi komið upp á sem skyggt hafi á áreiðanleika þess.

Ég spái því að boðið verði upp á rafræn kosningakerfi við sveitarstjórnarkosningarnar árið 2010.  Til þess að það verði hægt þarf að taka ákvörðun um það fljótlega.

 


Höfundur

Marinó G. Njálsson
Marinó G. Njálsson
Upplýsingaöryggi og persónuvernd eru mínar ær og kýr, þó ég blaðri um allt og ekkert hér á blogginu. Er í Hagsmunasamtökum heimilanna og berst fyrir réttlæti fyrir heimili í landinu.  Loks er ég faggiltur leiðsögumaður.  Netfangið mitt er mgn@islandia.is og netfang fyrirtækisins oryggi@internet.is.

Heimsóknir

Flettingar

  • Í dag (19.3.): 1
  • Sl. sólarhring: 6
  • Sl. viku: 26
  • Frá upphafi: 1676995

Annað

  • Innlit í dag: 1
  • Innlit sl. viku: 23
  • Gestir í dag: 1
  • IP-tölur í dag: 1

Uppfært á 3 mín. fresti.
Skýringar

Mars 2024
S M Þ M F F L
          1 2
3 4 5 6 7 8 9
10 11 12 13 14 15 16
17 18 19 20 21 22 23
24 25 26 27 28 29 30
31            

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband