Illugi braut lög, en það er allt í lagi - Virðingu Alþingis setur niður

LEX lögmannsstofa hefur komist að þeirri niðurstöðu að stjórnarmenn Sjóðs 9 hafi brotið lög.  Stofan hefur einnig komist að þeirri niðurstöðu að þetta lögbrot sé hið besta mál þar sem það var bara minniháttar.  Lögmannsstofan kemst einnig að þeirri niðurstöðu að eðlilegir og góðir viðskiptahættir hafi ekki verið hafðir í heiðri.  En það er líka allt í lagi.

Út frá þessari niðurstöðu ætlar Illugi Gunnarsson að taka sæti aftur á Alþingi.  Maður sem braut lög og hafði ekki í heiðri eðlilega og góða viðskiptahætti, sem varð til þess að félagar í Sjóði 9 töpuðu milljarða tugum, ef ekki meira, af fé sínu.

Virðing Alþingis þverr

Því miður er þetta dæmi um hve margir þingmenn eru langt frá því að vera vandir að virðingu sinni.  Fjármálaráðherra er staðinn að því að segja ósatt í viðtali við Morgunblaðið og það er allt í lagi.  Forsætisráðherra fylgist ekki betur en svo sem þingstörfum, að hún veit ekki hvað hefur verið samþykkt þar.  Kemur fram í fjölmiðlum og fullyrðir að utanríkisráðherra hafi farið eftir þingsályktunartillögu sem aldrei var lögð fram, hvað þá samþykkt.  Tveir efnahags- og viðskiptaráðherrar koma í pontu á Alþingi og ljúga að þingheimi.  Í staðinn fyrir að biðjast afsökunar og leiðrétta mál sitt, þá festa þeir sig frekar í þvælunni.  Umræða á Alþingi snýst um útúrsnúninga og brandara, einhvers konar mælskukeppni, frekar en brýn málefni þjóðarinnar, en það er allt í lagi.

Hvað er í gangi hjá alþingismönnum?  Er í lagi að brjóta lög og halda síðan áfram trúnaðarstörfum fyrir þjóðina?  Er allt í lagi að vera með einhvern sandkassaleik í þingsal til að sýna hinum hvað maður getur verið sniðugur?

Steinunn Stefánsdóttir, aðstoðarritstjóri Fréttablaðsins, kemst vel að orði í pistli í dag:

Kjörnir fulltrúar þjóðarinnar standa í ræðustóli og reyna að snúa út úr hver fyrir öðrum, gjamma frammí og rífast við forsetann eins og óþekk börn og eiga sviðið fyrir bragðið.  Raddir þeirra þingmanna og ráðherra sem halda til streitu málefnalegri umræðu, og þeir eru vissulega margir og ágætir, beinlínis drukkna í kappræðumenningu Morfísmannanna, stóryrðunum og fúkyrðunum.

Því miður er þetta það Alþingi sem blasir við fólkinu í landinu, kjósemdum, og er það nema von að fólk hafi ekki geð í sér að veita þeim stuðning í skoðanakönnunum, þrátt fyrir að vera þráspurt.  Forvitnilegt væri að vita hver staðan var eftir fyrstu spurningu.

Um daginn sagði japanskur ráðherra af sér.  Hann sagði sannleikann um mál sem ekki mátti ræða.  Þ.e. að svæði kringum Fukusima kjarnorkuverið væri dauðasvæði.  Hér á landi hanga þingmenn og ráðherrar á sætum sínum eins og enginn væri morgundagurinn.  Þeir þekkja ekki takmörk sín, þegar kemur að hæfi til ákvarðana eða þátttöku í atkvæðagreiðslu.  Allt of margir eru búnir að glata sjálfstæði sínu til eigin skoðana.  Hefur sérstaklega verið áhugavert að horfa á þingmenn hringsnúast í skoðunum vegna þess að formaður þeirra hefur skipt um skoðun, og það ekki einu sinni heldur margoft.

Árni Páll heldur áfram að rugla saman nýju og gömlu bönkunum

En ég verð í lokin að ræða Árna Pál Árnason.  Hann hefur lýst því yfir að útreikningar bankanna séru svo flóknir að hann skilji þá ekki.  Þetta kom berlega í ljós um daginn þegar hann bar fram rangar upplýsingar yfir Alþingi um meintar afskriftir Íslandsbanka III, Arion banka og Landsbankans.  Hann fullyrti að þessir bankar hefðu afskrifað 503,3 ma.kr.  á árunum 2009 - 2010.  Þegar honum var bent á það í þættinum Á Sprengisandi í gær að þetta væru ekki allt raunverulegar afskriftir, þá sagði hann eitthvað á þá leið að bankarnir þyrftu samt að afskrifa þetta í bókum sínum.  Árni Páll hefur oft viðurkennt vanþekkingu sína á stærðfræði, en þarna sýndi hann og sannaði að hann hefur heldur ekki vit á bókhaldi.  Nýju bankarnir þrír geta ekki afskrifað það, sem ekki var fært til eignar hjá þeim.  Daginn sem ráðherra, Fjármálaeftirlit og alþingismenn skilja það, verður stór dagur í lífi þjóðarinnar.  Þann dag hætta menn nefnilega að ljúga að þjóðinni um þessar afskriftir.

Eins og ég benti á um daginn, þá hafa komið fram upplýsingar um ríflega 630 ma.kr. afskriftir og þær verið eignaðar nýju bönkunum.  Til þess að þetta geti staðist, þá hefðu þessi sömu bankar þurft að hagnast um ríflega 740 ma.kr. fyrir afskriftir, en árs- og árshlutareikningar þeirra bera þess engin merki.  Svo Árni Páll geti hugsanlega skilið þetta, þá langar mig að skýra þetta betur út.

A.  Í október og nóvember 2008 var gerður samningur milli hrunbankanna og nýju kennitölunnar um flutning innlendra lánasafna frá hrunbankanum til nýju kennitölunnar.  Áður en þessi flutningur átti sér stað, fór fram endurmat á þessum lánasöfnum hjá hrunbönkunum.  Þetta endurmat gaf mun lægra virði lánasafnanna, en staða þeirra var fyrir endurmatið.  Munurinn hljóp á, skv. skýrslu fjármálaráðherra, 1.800 til 2.120 ma.kr. af lánasöfnum sem voru að nafnvirði 4.000 ma.kr.  Hrunbankarnir færðu því lánasöfnin niður í hina endurmetnu upphæð og "seldu" nýju kennitölunni lánasöfnin á hinu endurmetna verði með því fyrirvara að endanlegt uppgjör ætti sér stað árið 2012.

B.  Nýju kennitölurnar færðu innlendu lánasöfnin til eigna hjá sér.  Bankinn sem núna heitir Arion banki færði lánasöfn upp á 455,5 ma.kr., sá sem heitir Íslandsbanki færði lánasöfn upp á 631,4 ma.kr. og sá sem heitir Landsbankinn færði lánasöfn upp á 739,4 ma.kr.  Í endurskoðuðum stofnefnahagsreikningi bankanna þriggja þá höfðu tölurnar breyst í 324,7 ma.kr., 482,6 ma.kr. og 655,7 ma.kr.  Síðan bættust lán við hjá Arion banka, sem voru á þeim tíma í eigu Eignasafns Seðlabanka Íslands ehf., þannig að þessi 324,7 ma.kr. urðu eitthvað hærri tala.  Afskriftirnar sem framkvæmdar voru í hrunbönkunum urðu eftir þar.  Þær færðust ekki á milli.

Miðað við þetta, er það enn ein hagræðingin á sannleikanum að segja að nýju bankarnir hafi þurft að afskrifa um 623 ma.kr.  Það er rangt og þess sér hvergi stað í árs- og árshlutareikningum bankanna.  Þeir hafa kannski afskrifað um einhverja milljarða og hugsanlega milljarða tugi, en ekkert fram yfir það.  En Árni Páll er bara lögfræðingur og segist ekki kunna að reikna.  Er skelfilegt að sjá það staðfest aftur og aftur í staðlausum málflutningi ráðherrans.

Ekkert athugavert við fjárfestingarstefnu Sjóðs 9

Varð heimurinn hættulegri fyrir 10 árum eða gerðist að löngu fyrr?

Í dag 11. september eru 10 ár frá því að gerðar voru ótrúlega vel undirbúnar hryðjuverkaárásir á tvær borgir í Bandaríkjunum, New York og Washington.  Tala látinna skipti þúsundum og fleiri hundruð þúsund hafa látist í átökum í Afganistan og Írak sem beint eða óbeint má rekja til hefndaraðgerða Bandaríkjanna vegna árásanna.  Hvorugt af þessu ætla ég að fjalla um.

Oft er sagt að 11. september 2001 hafi heimurinn orðið hættulegri en áður.  Ég er ekki viss um að það sé rétt.  Ég held að 11/9 2001 hafi verið birtingarmynd þess að heimurinn hafi þróast smátt og smátt yfir í að vera mjög hættulegur í ár og áratugi þar á undan.  Raunar hafi vissri pressu verið létt þennan dag og heimurinn í reynd orðið öruggari.

Frá stofnun Ísraelsríkis árið 1948 hefur byggst upp gríðarleg spenna í Miðausturlöndum.  Spenna sem Vesturlöndin hafa ekki gefið nægilegan gaum eða talið nægilega hættuleg til að leysa á farsælan hátt.  Í árhundruð hefur verið ágreiningur um nýtingu ákveðinna landsvæða á milli gyðinga, hinna kristnu Vesturlanda og múslima sem búa fyrir botni Miðjarðarhafs og löndunum þar í kring.  Eftir lok síðar heimstyrjaldarinnar þá fylltust Vesturlöndin sektarkennd vegna helfarar nasista á hendur gyðingum og ákváðu að slá tvær flugur í einu höggi, þ.e. að enda skærur við hersveitir gyðinga sem höfðu herjað á breska hernum á svæðinu og finna evrópskum gyðingum samastað í nýju landi.  Niðurstaðan var stofnun Ísraelsríkis.

Nú ætla ég ekkert að tjá mig um réttlæti þessarar ákvörðunar og mun ekki taka afstöðu til kröfu gyðinga til þessa lands.  Hvorugt skiptir máli varðandi þessa færslu.  Nei, efni hennar er afleiðingarnar af þeim óleystu málum sem komu upp í kjölfar stofnunar Ísraelsríkis.

Greinilegt er að stofnun nýs ríkis á svæði þar sem fólk af ólíkum uppruna bjó var ákaflega illa ígrunduð og ekki síst illa undirbúin ákvörðun.  Efast ég þar á engan hátt um réttmæti þess að gyðingar eignist sitt ríki, en hvernig var staðið að því var augljóslega kolrangt.  Stórir hópar Palestínumanna sem bjuggu á því svæði, sem féll undir hið nýja ríki, voru ósáttir við ákvörðunina, ákváðu að una henni ekki og flytja frekar af landi sínu.  Fluttust þeir að mestu til Jórdaníu, en einnig til annarra landa í kring.  En það voru ekki bara Palestínumenn sem voru ósáttir við hið nýja ríki, nágrannar þessu litu einnig á það sem þyrn í síðu þjóðanna.  Reyndu þau á einum tímapunkti að eyða ríkinu með hernaði, en tókst ekki betur til en svo að bíða afhroð.  Síðan hafa verið háðar nokkrar styrjaldir sem allar eiga það sammerkt að Ísrael hefur haft betur eða í versta falli náð að halda í horfinu.  Ekki er hægt að tala um sigurvegara, þar sem aldrei hefur komist á varanlegur friður sem allir aðilar geta lifað við.

Það er þessi vangeta alþjóðasamfélagsins að leysa ágreininginn á milli Ísraels og nágranna þeirra sem er megin ástæðan fyrir því að heimurinn hefur smátt og smátt orðið hættulegri.  Haldi menn að hernaðaraðgerðir leysi vandann, þá hefur hið gagnstæða komið í ljós.  Með auknum hernaði hefur spennan og þar með hættan ávallt aukist.  Kynslóð eftir kynslóð af múslimum hefur alist upp við hatur á Ísrael og Vesturlöndum.  Þó hóparnir hafi verið misstórir eftir löndum, þá eru þeir þarna, og í sumum löndum er nánast hægt að segja að þetta hatur sé landlægt.

Birtingarmynd gerandans í því óréttlæti, sem múslimum í nágrannalöndum Ísrael fannst bæði þeir og trúbærður þeirra í Palestínu höfðu verið beittir, var fyrst og fremst Bandaríkin.  Af þeirri ástæðu færðist hatur á fólks smátt og smátt yfir á Bandaríkin, en þau fóru ekki leynt hve mikið þau studdu tilvist Ísraelsríkis að ónefndum alls konar aðgerðum sem Bandaríkin hafa staðið fyrir í Miðausturlöndum.

Óleyst mál eiga til að vinda upp á sig og verða sífellt erfiðari viðfangs.  Svo er reyndin með þetta mál.  Vesturlandabúar hafa mátt reyna á eigin skinni hina stigmagnandi ógn sem stafaði af óánægðum múslimum í Miðausturlöndum og norðanverðri Afríku.  Alls konar atvik komu upp og hryðjuverkaárásir urðu sífellt svæsnari.  Um tíma voru það tíð flugrán, flugvél var sprengd upp yfir Lockerbie í Skotlandi, sprengjur sprengdar á flugvöllum, saklausir ferðamenn myrtir í flugstöðvum, sprengju sprengdar hér og þar.  Með hverju árinu sem leið varð ógnin var hryðjuverkum meiri og heimurinn því hættulegri til að búa í.  Persaflóastríðið varð síðan enn frekar til að hella olíu á eldinn.

Flugránin og árásirnar á Tvíburaturnana í New York og Pentagon í Washington voru til vitnis um hve hættulegur heimurinn var orðinn.  Hver sem stóð að baki þessu árásum var greinilega til í að grípa til ákaflega róttækra aðgerða við að koma sínum málstað á framfæri og tryggja framgang sinna mála.  Árásirnar voru afleiðing af þessum ásetningi, þ.e. raunbirting hættunnar.  Raunar má segja að heimurinn hafi orðið hættu minni í kjölfar árásanna, vegna þess að þeim var lokið.  Með árásunum fækkaði hættunum um eina (eða tvær) og það ekki neina smávægilega.

Dagana eftir 11/9/2001 var eins lítil hætta samfara því að fljúga milli staða á hnettinu og hægt var að hugsa sér.  Dagana fyrir hafði aftur verið ákaflega hættulegt að fljúga og hámarki náði hættan fyrir farþega vélanna fjögurra sem notaðar voru í árásirnar.

Það er margt líkt með hryðjuverkum og náttúruhamförum.  Minnstar líkur eru á nýjum stuttu eftir að atburður hefur átt sér stað og þær aukast sífellt eftir því sem fjær dregur.  Suðurlandsskjálftinn 2008 gerði það líklegast að verkum að dregið hefur verulega úr hættunni af nýjum stórum jarðskjálfta nálægt Hveragerði og Selfoss á næstu árum.  Hafi nýr jarðskjálfti ekki riðið yfir fyrir 2088, þá er hættan á nýjum skjálfta aftur orðin umtalsverð.

Varð heimurinn hættulegri 11/9/2001?  Mitt svar er nei.  Hann varð, þó furðulegt sé, öruggari af þeirri einföldu ástæðu, að mjög sjaldgæft er að mannskæð hryðjuverk verði strax í kjölfar mannskæðra hryðjuverka.  Það sem aftur gerðist 11/9/2001 er að almenningur varð betur meðvitaður um hætturnar í umhverfi okkar.  Hann áttaði sig betur á því hve langt þeir sem stóðu að árásunum voru tilbúnir að ganga til að vinna málstað sínum brautargengi.  Að almenningur varð meðvitaðri um hve mikil ógnin er gerði, eins furðulegt og það virðist hljóma, heiminn öruggari, þar sem besta vörn við afleiðingum ógna er að vera meðvitaður um hvað gæti gerst og kunna að bregðast við hættumerkjum í umhverfinu.  Afleiðingar náttúruhamfara eru almennt tvenns konar, þ.e. beint tjón af hamförunum og síðan röskun sem tjónið veldur á daglegum störfum fólks, fyrirtækja og stjórnvalda.  Þannig er þetta líka með hryðjuverk.  Þau leiða af sér beint tjón, en síðan leiða þau líka af sér röskun sem er oftar en ekki mun kostnaðarsamara en hið beina tjón. 

Sé menn búnir undir að bregðast við hugsanlegri röskun, þá verða afleiðingarnar minni.  Þetta kom vel í ljós 11/9/2001.  Þrátt fyrir að mörg fyrirtæki hefðu misst stóran hluta starfsemi sinnar, þá voru þau nettengd allan tímann.  Vefir fyrirtækjanna voru aðgengilegir án truflunar allan þann dag og næstu daga.  Aðrar starfsstöðvar fyrirtækjanna voru "virkar", þ.e. fólk var starfandi þar og hafði aðgang að öllum nauðsynlegum gögnum fyrirtækis síns.  Ástæðan var sú, að nokkrum árum áður hafði verið reynt að fella Tvíburaturnanna með því að sprengja mikilvægar stoðir í kjallara þeirra.  Fyrirtækin í byggingunum tóku það alvarlega og bjuggu sig undir aðra slíka árás, þó svo að engum hafi dottið í hug að hún yrði framkvæmd á þann hátt sem gert var.  Með því að búa sig undir röskun er dregið úr hættunni sem fylgir ógninni.  Þess vegna varð heimurinn á vissan hátt hættuminni 11/9/2001.  Hvort hann hafi haldist hættuminni síðan er svo allt annað mál og atburðunum 11/9/2001 í sjálfu sér óviðkomandi.

Liverpool vann Stoke 8 - 0..

..þegar Guðjón Þórðarson stjórnaði Stoke liðinu.  Það var á Britannia, en vissulega í deildarbikarnum.  Kannski telja þau úrslit ekki með, en ég veit að stuðningsmenn Stoke hafa aldrei fyrirgefið Guðjóni það tap.

Liverpool hefur aldrei unnið á Britannia

Eigum við að trúa að hagnaður bankanna hafi verið 740 ma.kr. fyrir afskriftir?

Á síðustu dögum hafa birst fréttir um meintar afskriftir og niðurfærslur bankanna þriggja hjá fyrirtækjum og einstaklingum.  Samkvæmt efnahags- og viðskiptaráðherra þá hafa bankarnir þrír afskrifað 503 ma.kr. hjá fólki og fyrirtækjum og samkvæmt Samtökum fjármálafyrirtækja (SFF) hafa fjármálafyrirtækin fært niður skuldir heimilanna um 140 ma.kr.  Samtals gerir þetta (þegar búið er að taka tillit til tvítalningar) 620 ma.kr.  Þetta eru afskriftir og niðurfærslur frá því að nýju bankarnir voru stofnaðir (eða því sem næst).  Á sama tíma hafa þessir sömu bankar skilað 120 ma.kr. í hagnað.

Það er aðeins til eitt orð um þessar meintu afskriftir:  Skáldskapur.  Eða ætti ég að segja: LYGI.

Þegar lán er afskrifað, eins og sagt er að bankarnir hafi gert, þá kemur það til gjalda í bókhaldi.  Hafi bankarnir þrír afskrifað 620 ma.kr. og samt haft 120 ma.kr. í hagnað, þá þýðir það að þeir voru með 740 ma.kr. í hagnað fyrir afskriftir.  Málið er að ekkert í bókhaldi fjármálafyrirtækjanna bendir til slíks.

Hvers vegna dettur Árna Páli Árnasyni að koma í ræðustól í Alþingi og leggja þar fram falsaðar upplýsingar?  Eða hvernig dettur SFF að ljúga að almenningi um afskriftir sem hvergi sjást í bókhaldi bankanna þriggja?  Er það kannski vegna þess, að flestir trúa öllu sem sagt?  Mér misbýður stórlega háttsemi ráðherra og SFF.  Logið er að fólki að nýju bankarnir séu svo góðir og séu að afskrifa í stórum stíl, þegar staðreyndin er að þeir eru óforskammaðir fjárplógar og eru að reyna að innheimta á hærra verði kröfur sem voru afskrifaðar í hrunbönkunum.  Nýju bankarnir þrír keyptu kröfur, sem þegar höfðu verið afskrifaðar í hrunbönkunum.  Nýju bankarnir þrír færðu kröfurnar til bókar hjá sér á hinu afskrifaða virði, en innheita þær eins og hrunbankarnir hafi ekki afskrifað þær.

620 ma.kr. afskriftir finnast ekki í bókhaldinu

Ekki þarf mikla hæfileika í að lesa ársreikninga til að sjá, að hvergi í ársreikningum bankanna þriggja er talað um 620 ma.kr. afskriftir.  Eftir dóma Hæstaréttar um ólögmæti gengistryggingar er ekki einu sinni að finna háar afskriftir vegna lækkunar lána.  Nei, þegar betur er gáð, þá greina allir bankarnir frá því að afskriftir lána hafi farið fram í hrunbönkunum og að bókfært virði í nýja bankanum eigi ekkert skylt við bókfært virði fyrir afskrift í hrunbankanum.

Hvers vegna er þá verið að telja fólki trú um að bankarnir hafi afskrifað svona mikið?  Jú, til þess að láta þá líta vel út, þegar fáránlegar hagnaðartölur líta dagsins ljós.  Hagnaðartölur sem eru byggðar á því að bankarnir eru að færa til tekna að þeir eru hækka bókfært virði lána viðskiptavina.  Sé þetta skoðað nánar, þá er þetta óheyrileg ósvífni og spurning hvort hér sé ekki um lögbrot að ræða.   A.m.k. er þetta gjörsamlega siðlaust.

Dæmi um ósvífni bankanna

Hér er tilbúið en dæmigert dæmi um ósvífni nýju bankanna.

30/9/2008 er bókfært virði láns í einum af bönkunum þremur 40 m.kr.

9/10/2008 er þetta lán fært niður í bókum bankans í 20 m.kr.  Sama dag er það fært yfir í nýja bankanna á 20 m.kr. og hann tekur á móti á sig 20 m.kr. skuldbindingar vegna innstæðna.

1. nóvember fær lántakinn sendan greiðsluseðil frá nýja bankanum og þar kemur fram að eftirstöðvar lánsins séu 40 m.kr., ekki 20 m.kr. eins og lánið er skráð í bókum bankans.  Þessar 20 m.kr. sem þarna munar koma hvergi fram í bókhaldi bankans, a.m.k. er þær ekki að finna í ársreikningi vegna 2008.  Hvernig getur bankinn innheimt það sem ekki er til í bókum bankans?  Ef til væri varúðarfærsla þar sem 20 m.kr. mismunurinn væri færður, þá væri ekkert hægt að segja, en hún er ekki einu sinni til.

Við endurmat á láninu árið 2009 er metið að 24 m.kr. fáist greiddar af láninu.  Bókfært virði lánsins er hækkað og hækkunin talin til tekna.

Við endurmat á láninu árið 2010 er metið að 28 m.kr. fáist greiddar af láninu.  Bókfært virði lánsins er hækkað og hækkunin talin til tekna.

Árið 2011 fer viðkomandi lántaki í gegn um 110% leið bankans og fundið er út að 110% af eignum lántakans er 32 m.kr.   Bókfært virði lánsins er hækkað og hækkunin talin til tekna.  Jafnframt er mismunurinn á stöðu lánsins, sem núna er komið í 44 m.kr., og 32 m.kr. fært reiknað á einhverjum hliðarreikningi sem afskrift.

Þannig hefur bankinn fengið 12 m.kr. í hagnað af láninu, en segist jafnframt hafa afskrifað 12 m.kr. af sama láni (þó það komi ekki fram í ársreikningi).

Svona verður hagnaður bankanna til.  Hann fæst með því að innheimta lán sem afskrifuð höfðu verið í hrunbankanum eins og þau hafi aldrei verið afskrifuð.  Síðan er allt sem hægt er að fá aukalega út úr láninu, fært sem hagnaður.  Til þess að hagnaðurinn líti ekki of illa út, þá er jafnframt greint frá því að restin hafi verið afskrifuð.  Sem sagt í annað sinn eru sömu krónurnar "afskrifaðar" af sama láninu.

Afslátt skal skila til viðskiptavinarins

Dómstólar hafa komist að því, að svona hátterni brjóti í bága við lög.  Fyrir nokkrum árum ætlaði kona nokkur að kaupa vöru af fyrirtæki, en verktaki sem vann fyrir hana bauðst til að kaupavöruna fyrir konuna.  Verktakinn fékk góðan afslátt af vörunni, en lét konuna greiða fullt gjald, sem auk þess var hærra en það verð sem fyrirtækið hafði boðið konunni.  Hún fór í mál og niðurstaða var að verktakanum bar að framselja afsláttinn til konunnar.

Margt er líkt í þessum málum.  Hrunbankarnir afskrifuðu lán áður en þau voru flutt yfir í nýju bankana.  Lántakinn er neyddur til að eiga viðskipti við nýja bankann, þó svo að hann hefði mögulega geta fengið hagstæðari kjör hjá hrunbankanum.  Nýi bankinn telur sig eiga rétt á að innheimta lán á fullu verði, þrátt fyrir afskrift hrunbankans, afskrift sem kom nýja bankanum ekkert við, þar sem hún er framkvæmd í bókhaldi hrunbankans.

Nær ómögulegt er fyrir einstaka lántaka að höfða mál vegna lána sinna.  Nýi bankinn getur alltaf borið fyrir sig, að þetta tiltekna lán hafi ekki verið afskrifað hjá hrunbankanum vegna þess að afskriftir fóru ekki fram lán fyrir lán, heldur eftir mun einfaldari forskrift.  Eina leiðin til að hnekkja þessu væri, ef allir lántaka hvers banka fyrir sig tækju sig saman og færu í mál.  Ólíklegt er að það gerist.

Hvers vegna ber Árni Páll lygar fyrir Alþingi?

Greinilegt er að ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur er í slæmum málum.  Hlutirnir hafa ekki gengið eins vel og hún og Steingrímur J. hefðu óskað.  Þess vegna er farið út í það að bera á borð almennings og það sem verra er, þingsins alls konar skreyttar upplýsingar.  503,3 ma.kr. afskriftir er svaka flott tala, en málið er að hún er lygi.  Þessar afskriftir fóru ekki fram 2009 og 2010, eins og efnahags- og viðskiptaráðherra fullyrðir í svari sínu.  Þær fóru að mestu fram í október og nóvember 2008 í bókum hrunbankanna.  Langstærsti hluti upphæðarinnar rataði ALDREI inn á eignarhlið bókhalds nýju bankanna.  Málið er að ráðherrann kemst upp með að bera þessa vitleysu fyrir þingið vegna þess að þar kveikir enginn á vitleysunni. Og ekki eru fjölmiðlar skárri.  Þeir eru hættir.  Búnir að gefast upp.  Nenna ekki lengur að fletta ofan af lyginni og blekkingunum.  Birta tölur gagnrýnilaust af því að þeir nenna ekki öðru eða vegna þess að annars verða þeir ekki lengur í náðinni hjá ráðherrum og ríkisstjórn.  Meðan fjölmiðlar leyfa ráðherrum og SFF að vera bull og lygar á borð, þá halda þessir aðilar áfram að bulla og ljúga.  Hættið þessari meðvirkni og segið hinum forföllnu lygurum að orð þeirra séu ekki marktæk, þar sem þau innihaldi bara blekkingar, hugaróra og lygar.  Hversu oft sem einhver segir að svart sé hvít, þá breytir það því ekki að svart er ekki hvítt NEMA að við leyfum þeim að breyta staðreyndum og hliðra til sannleikanum.

Stjórnvöld og SFF komast upp með að beita blekkingum eða ljúga að okkur vegna þess að við sem hlustum erum meðvirk.  Það er okkar að segja: "Stopp við tökum ekki meiru af þessu bulli, segið okkur sannleikann."  Því meðan það er ekki gert, þá hættir hinn óforbetranlegi lygari ekki að ljúga að okkur.

Skítugir skór fjármálafyrirtækjanna, neytendavernd og lögleysa

Athugun hinna ólíku aðila á starfsháttum margra fjármálafyrirtækja í undanfara hrunsins hefur leitt í ljós að víða óðu þessi fyrirtæki yfir viðskiptavini sína á skítugum skónum.  Alls konar lög voru ekkert að vefjast fyrir fjármálafyrirtækjunum og höfðu þau gjarnan hlutina eftir eigin höfði.  Fetti Fjármálaeftirlitið fingur út í háttsemi þeirri var því mætt með ókleifar múr af lögfræðingum og málarekstur dreginn á langinn út í hið óendanlega með alls konar lagaklækjum.  Það eina sem þessum fyrirtækjum virtist ekki detta í hug var að fara að lögum, já, og koma fram við viðskiptavini sína af virðingu.

Guðmundur Andri Skúlason, talsmaður Samtaka lánþega, birtir pistil á Pressunni í gær (8.9.2011) um eitt þessara fyrirtækja sem virðist telja lög vera fyrir aðra.  Ekki dettur því heldur í hug að virða dóma Hæstaréttar, ef marka má lýsingu Guðmundar.  Ég hef nokkrum sinnum deilt á aðferðir SP-fjármögnunar og ekki uppskorið annað en hótanir um málsókn vegna meiðyrða.  Staðreyndin er að tvö fjármálafyrirtæki skera sig úr hvað varðar þær kvartanir sem til mín berast:  SP-fjármögnun og Lýsing.  Svo furðulega vill til að bæði þessi fyrirtæki hafa fengið á sig dóma í Hæstarétti um að þau hafi fótum troðið lögin.  Af  sögum sem ég hef heyrt, ýmist beint frá viðskiptavinum þessara fyrirtækja eða eftir öðrum leiðum, þá hefur minna breyst í starfsháttum fyrirtækjanna en tilefni er til.  Sögur eins og sú sem Guðmundur Andri segir heyri ég því miður allt of oft.

Hvað er það með stjórnendur þessara fyrirtækja og lögfræðiþekkingu þeirra?  Skilja þeir ekki dóma Hæstaréttar frá 16. júní 2010?  Hæstiréttur dæmdi í dómum nr. 92/2010 og 153/2010 leigusamningana þeirra vera lánssamninga.  Hversu þver þarf maður að vera sem ekki skilur þennan þátt í dómunum?  Ég tek eftir því að jafnvel hæstaréttarlögmenn skilja ekki þennan þátt, ef marka má skrif eins þeirra nýlega.  Um leið og Hæstiréttur kvað úr um að leigusamningar væru lánssamningar, þá ógilti hann í reynd öll ákvæði samninganna sem sneru að leiguþættinum.  Það sem meira er, að um leið féllu viðkomandi samningar undir lög um neytendalán.

Neytendavernd er nánast engin hér á landi.  Stofnanir sem eiga að sinna þeim þætti eru ýmist gerðar áhrifalausar af löggjafanum eða stjórnendum þeirra.  Hvort sem þær heita Neytendastofa, talsmaður neytenda eða Neytendasamtökin, þá eru þessir aðila gjörsamlega bitlausir (eða áhugalausir) þegar kemur að því að kljást við endalaus brot fjármálafyrirtækja á neytendum.  Efnahagsbrotadeild ríkislögreglustjóra hafði ekki áhuga á slíkum brotum og mörg dæmi eru um að deildin hafi hafnað að taka slík mál fyrir.  Nú er hún komin til embættis sérstaks saksóknara og efast ég stórlega um að það skipti máli.

Meðan fjármálafyrirtæki hunsa niðurstöður Hæstaréttardóma sem fallið hafa gegn hinum og þessum fjármálafyrirtækjum, þ.e. neyta að viðurkenna fordæmi dómanna, þá er enginn tilgangur í því að Hæstiréttur fjalli um mál þessara fyrirtækja.  Meðan Fjármálaeftirlitið lætur sem ekkert sé, þegar fjármálafyrirtækin hunsa dóma Hæstaréttar, þá er engin tilgangur í því að fá dóma frá Hæstarétti.  Hér á landi virðist ríkja lögleysa, a.m.k. er virðingarleysi margra fjármálafyrirtækja fyrir lögunum slíkt að varla er hægt að tala um að lög hafi merkingu.

Ísland er bananalýðveldi.  Það er ekkert meira um það að segja.  Ef það væri það ekki, þá væri búið að rétta hlut almennings vegna þess tjóns sem fjármálafyrirtækin ollu.  Hér væri virk neytendavernd.  Fjármálafyrirtækjunum dytti ekki í hug að hunsa dóma Hæstaréttar og vaða á skítugum skónum yfir viðskiptavini sína.  Stærsta sönnunin fyrir því að Ísland er bananalýðveldi, er að eini maðurinn sem kærður hefur verið fyrir hrunið er forsætisráðherrann sem sýndi vanhæfi í starfi, en ekki mennirnir sem ollu hruninu.  Þeir virðast ósnertanlegir líklegast vegna þess að þeir eru með völd, eiga peninga og vini á réttum stöðum.  Hvers vegna er ekki búið að ákæra Sigurð Einarsson, Hreiðar Má Sigurðsson, Sigurjón Þ. Árnason, Halldór J. Kristjánsson, Lárus Welding og alla stjórnarmenn bankanna fyrir að hafa valdið þjóðinni ómældu tjóni?  Hvers vegna?

Gott að Arion banka gangi vel, en eru tölurnar ekki eitthvað skrítnar?

Mikið er gott að Arion banka gangi vel, en 10,2 ma.kr. koma einhvers staðar frá.  Bankinn skýrir það með vaxtatekjum upp á 11,2 ma.kr. og þóknanatekjum upp á 5,1 ma.kr. sérstaklega frá nýjum dótturfélögum, þá endurmat bankinn eignir sínar og færði það honum 3,9 ma.kr.  Áhugavert er að sjá greiðslu til ríkissjóðs upp á 6 ma.kr. og vonandi halda slíkar greiðslur áfram um ókomin ár svo við skattgreiðendur fáum endurgreitt það sem við lögðum bankanum til.

Mér finnast tölur Arion banka vera þó eitthvað skrítnar.  Í síðustu viku birtu Samtök fjármálafyrirtækja upplýsingar um að fjármálafyrirtækin hefðu fært niður lán heimilanna um 143,9 ma.kr. frá bankahruni.  Í gær birtist síðan svar Árna Páls Árnasonar um afskriftir fjármálafyrirtækjanna á árunum 2006 - 2010 og þar kom fram að afskriftir vegna 2009 og 2010 hefðu numið 22,4 ma.kr.  Ef þessar tölur eru réttar, þá nam "niðurfærsla" lána heimilanna 121,5 ma.kr. á fyrstu sex mánuðum þessa árs.  Miðað við að Arion banki á um 30% af lánum heimilanna, þá hefðu um 36 ma.kr. átt að koma í þeirra hlut.  Vissulega höfðu lán Arion banka til viðskiptavina eitthvað lækkað frá áramótum eða um 3,5 ma.kr. (sjá árshlutareikning bls. 7 og skýringar 12 bls. 16 og 30 - 31 bls. 21 og 22) en það er nokkuð langt frá 36 ma.kr. sem Samtök fjármálafyrirtækja gáfu upp og þá á eftir að taka inn í "niðurfærslu" vegna fyrirtækja og annarra lögaðila.

Sé skýring 12 skoðuð, en hún er um Impairment of loans and receivables (virðisrýrnun lána og útistandandi skulda), þá kemur í ljós að  sú tala er var rétt um 4,9 ma.kr. á fyrstu sex mánuðum 2010 og 6,2 ma.kr. fyrstu sex mánuði þessa árs.

Í skýringu 30 kemur fram að varúðarfærsla vegna lána og útistandandi skulda (provision on loans and receivables) stóð í 41,8 ma.kr. 31.12.2010, en hafði lækkað í 40,7 ma.kr. 30.6.2011 og í skýringu 31 er staðfest að varúðarfærsla vegna hugsanlegs taps og afskrifta á tímabilinu hafði lækkað um rúmlega 1 ma.kr. frá áramótum.

Þessar tölur eru ekki að ganga upp í mínum huga nema að Arion banki hafi ekki þurft að leiðrétta vegna gengistryggðra lána heimilanna sem neinu nemur.  Hér er því einhver skáldskapur í gangi hjá annað hvort þeim sem settu upp árshlutareikning Arion banka eða að Samtök fjármálafyrirtækja eru að bulla.

Orðið niðurfærsla er notað um fjármálagjörning þegar eign er færð niður.  Nú segir í tilkynningu SFF að lán heimilanna hafi verið færð niður um 143,9 ma.kr. og af svari Árna Páls má ráða að yfir 120 ma.kr. af þeirri upphæð hafi verið færð niður á þessu ári (þó svo að dómar Hæstaréttar um ólögmæti gengistryggingar hafi fallið á síðasta ári).  Niðurfærsla og varúðarfærsla eru skyld hugtök, þó ekki sé gengið eins langt þegar um varúðarfærslu er að ræða.  En hafi Arion banki fært niður um 36 ma.kr., eins og SFF gefur í skyn, þá hefði annað af tvennu átt að eiga sér stað:

A.  Færsla upp á þá upphæð verið færð á varúðarreikning og síðan í afskriftir með tilheyrandi tapi, en staða varúðarreiknings verið hin sama á eftir.

B.  Færsla upp á þá upphæð verið færð af varúðarreikningi yfir í afskriftir með tilheyrandi tap og staða varúðarreiknings lækkað sem því nemur.

Hvorugt af þessu átti sér stað.  Hvers vegna ætli það hafi verið?  Jú, 120 ma.kr. sem SFF var að eigna bönkunum að hafa "fært niður" var aldrei til í bókum bankanna og því var aldrei um eiginlega "niðurfærslu" að ræða.  Ekki er hægt að færa niður skuld sem hvorki er til sem eign né er til varúðarfærsla vegna í bókhaldi.  Aftur kemur bara tvennt til greina:

A.  SFF var með skáldskap þegar samtökin töluðu um að lán höfðu verið "færð niður" um þessa 120 ma.kr.

B.  Arion banki færir ekki bókhald sitt rétt.

Punkturinn hjá mér er sá, að stöðugt er verið að ljúga að fólki.  Fjármálafyrirtækin eru í svo mikilli tilvistarkreppu að þau (eða SFF) sjá sig tilneydd til að birta rangar upplýsingar eða segja að raunveruleikinn sé annar en birtist í tölum.  Samkvæmt bókhaldi fyrirtækjanna er verðmæti lána og útistandandi skulda allt annað og lægra en það sem verið er að reyna að innheimta.  Það á ekki bara við um Arion banka, það á við um þá alla þrjá.  Hvers vegna menn geta ekki bara komið fram og viðurkennt það, er mér með öllu óskiljanlegt.  Af hverju geta bankastjórarnir þrír ekki bara sagt:  "Jú, það er rétt að lán og útistandandi skuldir eru X ma.kr., en við bókum þetta á 55% af því verðmæti.  Þrátt fyrir það reynum við að innheimta kröfurnar að fullu."

Furðuleg heit frá Íslandsbanka

Mér barst í hendur útprentaðar skjámyndir af stöðu láns hjá Íslandsbanka.  Um er að ræða verðtryggt lán og greitt er af því 15. hvers mánaðar.  Í vefbanka Íslandsbanka kemur fram að staða lánsins (eins og hún er birt) miðist við stöðu þess á síðasta gjalddaga lánsins. Viðkomandi lántaki skoðaði stöðuna í nokkur skipti, þ.e. 30. ágúst, 1. september og 6. september og lánið hækkaði í hvert skipti.  Þ.e. staða láns sem átti að miðast við síðasta gjalddaga lánsins var breytileg og hækkaði stöðugt eftir því sem lengra leið frá gjalddaganum!  Bara til að sýna þróunina, þá birti ég síðustu fimm tölurnar í upphæðinni.

30. ágúst ...41.360

1. september  ...46.014

6. september   ...54.279

Hækkun upp á tæpar 13 þús.kr. á 7 dögum og samt átti staðan lánsins að miðast við stöðu á síðasta gjalddaga.

Hér er eitthvað einkennilegt, svo ekki sé meira sagt.  Líklegasta skýringin er að vöxtum sé bætt við stöðuna, en þeir falla ekki á fyrr en á gjalddaga og sé þeim bætt við lýsir það ekki stöðu á síðasta gjalddaga.  Áhugavert væri að fá skýringu Íslandsbanka á þessu.

(Fyrir misskilning, þá tók ég því sem svo að lánið hefði verið í Arion banka, en það var í Íslandsbanka.  Biðst ég afsökunar á mistökunum.)

Hagnaður Arion banka 10,2 milljarðar

Eignarhaldsfélög og fasteignafélög fá 380 ma.kr. afskriftir - Önnur rekstrarfélög og einstaklingar rúmlega 120 ma.kr.

Greinilegt er hvert afskriftirnar runnu árin 2009 og 2010.  Þær fóru til gjaldþrota eignarhaldsfélaga af stærstum hluta.  Einstaklingar fá innan við 6,5% af afskriftum til þeirra sem tóku lán fyrir hlutabréfum og öðrum fjárfestingum í eiganarhaldsfélögum (heitir Annað) í svari ráðherra og innan við 4,5% af heildarafskriftum. 

Rekstrarfélög, þ.e. önnur fyrirtæki en falla undir "annað" og fasteignafélög/fasteignaviðskipti, fá rétt um 100 ma.kr. eða  innan við 20% af heildarafskriftum.  Eignarhaldsfélögin, en þar eru náttúrulega þeir sem töpuðu mestu þegar hlutabréf urðu verðlaus, fengu 68,7% allra afskrifta þessi tvö ár og fasteignafélög og aðilar sem stunda fasteignaviðskipti eru með 7%.  Þetta þýðir að ríflega 75% afskriftanna fer í þessa tvo síðast nefndu hópa.

En hve stór hluti afslætti bankanna þriggja hefur þar sem verið nýttur?  Samkvæmt tölum sem gerðar voru opinberar í "bankaskýrslu" fjármálaráðherra, þið munið skýrslan sem laumað var inn á þing og enginn vissi af fyrr en 6 vikum síðar, þá voru eignir að nafnvirði 4.000 ma.kr. fluttar frá gömlu bönkunum til þeirra nýjum með lágmark 47% eða 1.800 ma.kr. afslætti og hámark 55% eða 2.120 ma.kr. afslætti.   Miðað við þessar tölur, þá höfðu bankarnir í árslok 2010 nýtt á bilinu 24 - 28% af afslættinum.  Síðan hefur það gerst að bankarnir þurftu að leiðrétta áður gengisbundna höfuðstóla lána heimilanna upp á 120 ma.kr. og einhverjar krónur hafa bæst við í aðrar leiðréttingar, niðurfærslur eða afskriftir.

Samkvæmt gögnum frá Alþjóðagjaldeyrissjóðnum þá fengu bankarnir þrír 365 ma.kr. afslátt af lánasöfnum heimilanna og 2.086 ma.kr. af lánum fyrirtækja.  Alls gerir þetta 2.450 ma.kr. og skýrist hærri upphæð en í skýrslu fjármálaráðherra á því að eignirnar voru taldar að nafnvirði 5.500 ma.kr.  Sé talan 365 ma.kr. rétt, þá eru fjármálafyrirtækin (miðað við tölur sem komu frá Samtöku fjármálafyrirtækja í síðustu viku) búin að nýta tæplega 40% af þeirri tölu, þ.e. 144 ma.kr.  Eitthvað er í farvatninu, en megnið mun fara í að búa til framtíðarhagnað fyrirtækjanna.

Þegar ofangreindar tölur eru skoðaðar, þá kemur ekkert fram hve mikið af afskriftum urðu eftir að eignir höfðu verið teknar af heimilunum eða eigendum fyrirtækja.  Þannig hafa fyrirtæki verið tekin yfir í stórum stíl og fyrst eftir yfirtökuna eru skuldir hreinsaðar af þeim.  Sama á við um húsnæði einstaklinga.  Yfirskuldsettar eignir hafa verið innleystar og settar á markað með engar áhvílandi skuldir.  Áhugavert væri að sjá sundurgreiningu á tölunum, þar sem tilgreint er hvaða afskriftir leiddu til lækkunar skulda og sömu eigendur voru áfram á eignunum.

503 milljarðar afskrifaðir

Vörslusviptingar og dómar Hæstaréttar 16/6/2010

Brynjar Níelsson, hæstaréttarlögmaður, skrifar pistil á Pressunni um vörslusviptingar.  Þar fer hann yfir að það sé réttur fjármögnunarleigu að vörslusvipta umráðamann bifreiðar bifreiðinni ef vanefndir verða á samningi.  Ég ætla ekki að ræða um allt sem Brynjar fjallar um en verð þó að ræða tvö atriði. 

Brynja vitnar m.a. til tveggja dóma Hæstaréttar nr. 92/2010 og 153/2010 frá 16. júní 2010 og segir dómana ekki fordæmisgefandi fyrir "leigusamninga", þar sem þeir hafi snúist um ágreining vegna gengistryggingar.  Orðrétt segir Brynjar:

Ákvæði samningsins um gengistryggingu var vikið til hliðar en önnur ákvæði héldu gildi sínu.

Þetta er bara ekki rétt og er sorglegt að Brynjar skuli snúa á þennan hátt út úr dómunum.

Hæstiréttur tók á nokkrum álitaefnum í dómum sínum.  Eitt þeirra var hvort um lán eða leigu væri að ræða.  Fer rétturinn nokkuð ítarlega í þetta atriði og kemst að þeirra niðurstöðu að um lánssamninga væri að ræða en ekki leigu samninga.  Þar með ógildir rétturinn í reynd öll ákvæði samninganna sem snúa að leigu, leigukjörum o.s.frv.  Hann víkur til hliðar þeim atriðum samninganna er varðar þessi atriði.

Ég hef ekki þekkingu til að vita hvort þetta skiptir máli varðandi rétt til vörslusviptinga, en þetta atriði sýnir eitt og sér, að Brynjar fer ekki með rétt mál.

Brynjar lýsir því í grein sinni að grundvallarforsenda bílasamnings sé að staðið sé í skilum.  (Hann notar annað orðalag.)  Það mál sem varð til þess að Samtök lánþega leituðu til innanrikisráðherra sneri að rétti einstaklings til greiðsluskjóls með mál viðkomandi var í meðferð hjá umboðsmanni skuldara.  Fjármögnunarleigufyrirtæki hafði ákveðið að hunsa lög sem kváðu á um þennan rétt lántakans og vörslusvipta viðkomandi þann bíl sem viðkomandi hafði keypt á láni frá fyrirtækinu.  Með því að komast í greiðsluskjól, þá hverfur skuldin ekki.  Lánafyrirtækið það fær sína vexti eftir sem áður, a.m.k. þar til niðurstaða er komin í mál viðkomandi hjá umboðsmanni skuldara.  En hér sýnir lánafyrirtækið einstaka ósvífni og hyggst taka bifreið af einstaklingi, þrátt fyrir að einstaklingurinn sé að nýta sér lög sem augljóslega víkja ákvæðum samnings um greiðslur til hliðar.

Þannig að mér sýnist Brynjar klikka á þeim þætti.  Það voru ekki dómar Hæstaréttar sem ógiltu ákvæði um rétt til vörslusviptingar (a.m.k. tímabundið), heldur eru það lög um greiðsluaðlögun nr. 101/2010.  Í 11. gr. laganna er fjallað um frestun greiðslna á meðan leitað er greiðsluaðlögunar.  Þar segir m.a.:

Þegar umboðsmaður skuldara hefur samþykkt umsókn hefst tímabundin frestun greiðslna, sbr. þó 3. mgr.  Á meðan á frestun greiðslna stendur er lánadrottnum óheimilt að:

a. krefjast eða taka við greiðslu á kröfum sínum,

b. gjaldfella skuldir samkvæmt samningsbundnum heimildum,

c. gera fjárnám, kyrrsetningu eða löggeymslu í eignum skuldarans eða fá þær seldar nauðungarsölu

..

Já, ég fæ ekki betur séð en fjármögnunarleigunni sé óheimilt að nýta sér vörslusviptingarákvæði samninganna, þar sem óheimilt er að gjaldfella skuldina samkvæmt samningsbundnum heimildum eða að gera löggeymslu í eignum skuldarans.  Nú er vörslusvipting eitt form löggeymslu og forsenda vörslusviptingar er gjaldfelling.  Úps, hvorugt er heimilt meðan viðkomandi umráðamaður er í greiðsluskjóli.  (Auðvitað verður hártogast um það hvort bifreiðin sé eign viðkomandi.)

Ef við leggjum nú saman þann hluta dóma Hæstaréttar sem fjalla um að leigusamningar séu lánssamningar og að bæði er óheimilt að gjaldfella skuld og gera löggeymslu í eign skuldara, þá fæ ég ekki betur séð en að vörslusviptingar hjá einstaklingi í greiðsluskjóli skv. lögum nr. 101/2010 séu óheimilar.  Það er því fjármögnunarleigan sem er að brjóta lög með vörslusviptingunni, en ekki umráðamaður bifreiðarinnar með því að víkja sér undan vörslusviptingunni.

Hættur að setja athugasemdir á Eyjuna

Eyjan tók upp nýtt athugasemdakerfi í gær.  Nota þarf Facebook til að skrá athugasemdir í staðinn fyrir að fara með þær í gegn um þeirra eigin skráningarkerfi.  Ég er einn af þeim sem nota Facebook ákaflega sparlega vegna þeirra gríðarlegu persónunjósna sem eigendur samskiptasíðunnar virðast stunda.  Ég einfaldlega treysti ekki miðlinum, enda hafa eigendur hans sýnt að þeim er fátt heilagt, ef marka má fréttir utan úr heimi.

Vissulega nota ég Facebook til að vekja athygli á skrifum á blogginu mínu, en þó bara valdar færslur.  Einnig skrifa ég athugasemdir á færslur hjá vinum mínum, en þær eru fáar svona yfir það heila litið.  Í mínum huga er Facebook eitthvað sem maður notar sparlega og hleður alls ekki inn öllum manns skoðunum á hinum og þessum fréttum líðandi stundar.  Af þessari ástæðu mun ég a.m.k. ekki þar til ég ákveð annað, rita athugasemdir á Eyjuna.

Ég þakka þeim sem ég hef skrifast þar á fyrir samskiptin og óska Eyjunni velfarnaðar.