Uppþurrkun eiginfjár

Ég fékk póst áðan sem ég verð bara að birta.  (Ég vona að sendandanum sé sama.)  Pósturinn fjallar um erindi Vilhjálms Bjarnasonar sem hann hélt í gær hjá Oddfellow reglunni.

Vilhjálmur hafði samband við mig og sagði innihald póstsins ekki sannleikanum samkvæmt.  Hef ég því fjarlægt póstinn, en læt þráðinn halda sér.

Hin níu áður ógnvænlegu orð sem allir vilja heyra í dag

Financial Times heldur úti mikilli umræðu um hina alþjóðlegu efnahagskrísu.  Í grein í dag (Seeds of its own destruction) er fjallað um fall átrúnaðargoðs, þ.e. frjálsræðis án ríkisafskipta.  Það er sérstaklega vitnað í orð Ronald Reagans forseta Bandaríkjanna, en hann sagði:

The nine most terrifying words in the English language are: ‘I’m from the government and I’m here to help.’

Nú eru þetta orðin sem allir vilja heyra, sérstaklega þeir sem kunnu ekki með frelsið að fara.

Alan Greespan, fyrrverandi seðlabankastjóri, sagði:

Governments bad; deregulated markets good

Og síðan sagðist hann vera í sjokki yfir:

over the failure of the “self-interest of lending institutions to protect shareholders’ equity”

Höfundur greinarinnar klikkir svo út með eftirfarandi tilvitnun í Galdrakarlinn í Oz:

“I’ve a feeling we’re not in Kansas any more,” said Dorothy after a tornado dropped her, her house and dog in the land of Oz. The world of the past three decades has gone. Where we end up, after this financial tornado, is for us to seek to determine.

 

Jafnræði sparnaðarforma

Það skapaðist mikil umræða á eyjan.is í tengslum við hjálparkall Magnúsar Ólafssonar.  Sumum, sem þar skrifuðu athugasemdir, finnst besta mál að

bankarnir hirði eignir upp í skuldir af þeim sem offjárfestu í góðærinu.  Þá þurfa þeir sem fóru varlega að borga minna og þeir sem tóku tugmiljóna lán eins og brjálæðingar læra af reynslunni.

Ég mótmælti þessum orðum kröftuglega með eftirfarandi:

[Á]tti þá ríkið líka að láta sparifjáreigendur missa sitt við hrun bankanna?  Ríkið baktryggði 1.170 milljarða af innistæðum í bönkunum þremur með neyðarlögunum. Þeir sem voru með meira en 3 milljónir á einum reikningi voru hreinir og klárir fjárglæframenn. Vandamál flestra sem skulda hefur ekkert með offjárfestingu að gera. Þetta hefur með það að gera, að hér á landi hefur verið handónýtt lánakerfi eins lengi og ég man eftir mér. Þetta handónýta lánakerfi var gert ennþá verra með Ólafslögum, þegar verðtrygging var sett á. Þegar fólk og fyrirtæki geta alls staðar í nágrannalöndum fengið lán með lágum vöxtum fyrir fjárfestingar í húsnæði og vegna uppbyggingu rekstrar, þá hefur því ekki verið fyrir að fara hér. Fyrirtæki höfðu þennan möguleika áður en atvinnulánasjóðirnir voru sameinaðir í Fjárfestingabanka atvinnulífsins (FBA). Eftir það hefur varla verið rekstrargrundvöllur fyrir lítil og meðalstór iðnfyrirtæki í landinu. Með tilkomu gengistryggðra lána, þá opnaðist leið til að lækka fjármagnskostnað um 50 - 80%. Að sjálfsögðu nýttu fyrirtæki og einstaklingar sér það. Það hefur ekkert með offjárfestingu að gera. En því miður kom í ljós að jafnvægið sem var í þjóðfélaginu reyndist svikalogn og í kjölfarið fylgdi hamfarastormur. Það er gott, ..., að þú hefur sloppið eða ert þú kannski einn af þeim sem fékkst gefins háar upphæðir vegna þess að innistæður þínar glötuðust ekki. Ég hef velt því fyrir mér, hvort ríkisskattstjóri vilji ekki líka skattleggja þá gjöf, eins og hann er ákafur í að skattlega niðurfellingu skulda.

Þessu var svarað:

Á kostnað hvers voru innistæður bankana tryg[g]ðar ?
Það eru ekki skattgreiðendur sem eru að borga þá gjöf eins og þú kallar það heldur erlendir kröfuhafar, sem með áhættusækni og gróðavon sinni lánuðu íslensku bönkunum of háar fjárhæðir og eru núna að taka á sig tapið.

Ég segi þá á móti:

[Þ]að er ekki rétt að erlendu kröfuhafarnir séu einir að borga fyrir það loforð að tryggja innlendar innistæður. Því fylgdi nefnilega að borga icesave og KaupthingEdge upp í topp líka.

En talandi um erlenda kröfuhafa, þá hafa þeir fallist á að Kaupþing geti fært 954 milljarða af 1.410 milljarða lánasafni sínu á afskriftarreikning. Það er sem sagt búið að ákveða að afskrifa 67,7% af lánum Kaupþings til innlendra viðskiptavina. Allt sem innheimtist umfram þau 32,3% sem eftir eru mun því mynda hagnað fyrir Kaupþing. Af hverju má ekki nota hluta af þessum 954 milljörðum til að færa lánin niður strax. Nei, Kaupþing ætlar að þiggja niðurfellingu skulda, en jafnframt að ná í allt sem bankinn mögulega getur. Ég velti því fyrir mér hvað erlendu kröfuhöfunum finnst um þetta. Mér skilst að það sé til dæmisaga úr Biblíunni um nákvæmalega sams konar hlut. Þar segir af manni sem fékk háa skuld felda niður, en gekk af hörku á manninn sem skuldaði honum sjálfum smápening.

Þessu til viðbótar má bæta við að Landsbankinn (NBI) mun fá 1.100 milljarða í heimanmund frá erlendum kröfuhöfum, en Glitnismenn hafa ekki viljað gefa upp hvað þeir fá.

Þannig að það eru ekki skattgreiðendur sem eru að tapa á því að kröfur séu lækkaðar. Þetta er allt í boði erlendra kröfuhafa.

Aftur var svarað:

Niðurfelling skulda til almennings er glæfraleg og sendir ekki rétt skilaboð út í þjóðfélagið, þess fyrir utan er al[l]s óvíst að nokkur græði á því til lengri tíma l[it]ið vegna þess að ef lán á íbuðahúsnæði verða felld niður um 20% þýðir það að afborganir af húsnæði flestra lækka lítið á meðan tap bankana verður gríðarlegt. Og bankar í taprekstri þeir lána einfaldlega minna sem þýðir að íslenskt viðskiptalíf mun hafa minna fjármagn til að spila úr, sem aftur þýðir MINNI ATVINNA OG LÆGRI LAUN.

Og annar sagði:

Ég hef sömu sögu og ... að segja, litil íbúð ódýr bíll og mjög varfærinn og sparaði innistæðu inná banka.  Hver er sinn gæfu smiður

Ekki ætla ég að mótmæla er sinnar gæfu smiður, en í þessu tilfelli átti það ekki við:

Það er alveg satt að sumum verður ekki bjargað og hver er sinnar gæfu smiður. En það er engin ástæða til þess að mismuna fólki eftir því hvernig það geymir sparnaðinn sinn. Ég vil gera greinarmun á fagfjárfestum og þeim sem eru eingöngu að ráðstafa “fátæklegum” sparnaði sínum. Mér finnst t.d. ekkert réttlæti í því að þeir, sem geymdu 10 milljónir inni á sparnaðarreikningi vitandi að [þeir] voru bara tryggðir upp að 3 milljónum, fái allt sitt bætt, en einstaklingur sem setti sparnaðinn sinn upp á nokkur hundruð þúsund eða milljónir í hlutabréf þurfi að bera skaðann sinn. Sá sem átti 7 milljónir af sparnaði sínum í hlutabréfum í bankanna við hrun þeirra á að njóta sömu tryggingar og sá sem lagði 10 milljónir inn á sparnaðarreikning. Annað hvort eiga báðir að fá tjón sitt bætt eða hvorugur. Báðir tóku sömu áhættu, þ.e. þeir voru báðir þokkalega tryggðir þar til bankarnir hrundu og ríkið tók þá yfir. Ég skil ekki af hverju annar fær allt sitt bætt, en hinum þarf að blæða. Það getur vel verið að öðrum finnist þetta sjálfsagt, en mér þætti þá fróðlegt að fá rökstuðning fyrir því.

Gagnvart lánunum, þá er málið að bankarnir hafa fengið niðurfærslu á sínum skuldum og það er bara eðlilegt að þeir láti sína skuldara njóta þess. Annað finnst mér bara vera fjársvik, þar sem erlendum kröfuhöfum er talið trú um að innlenda eignasafnið sé ekki meira virði en sem nemur 32,3% af stöðu þess við fall bankans. Ef bankinn ætlar að innheimta allt í topp hjá skuldurum sínum, þá er bankinn einfaldlega að segja kröfuhöfunum rangt til og í mínum huga heitir það fjársvik sem er refsivert samkvæmt lögum.

Þessu var svarað fullum hálsi:

Þið ykkar sem eruð að væla yfir því að innistæður hafi verði trygðar, hvernig haldið þið eginlega að ástendið hefði verið ef menn hefðu tapað öllum innistæðum sínum á banka yfir 3 miljónir... 

Þá væri ástandið þannig í dag að það væri enginn með pening inni á bók og bankakerfið væri þessvegna algerlega óvirkt, fólk væri að hamstra gjaldeyri og bankaviðskipti væru orðin neðanjarðarviskipti, ástandið yrði svona svipað og í vanþróuðu löndunum. Þar sem mafían lánar viðskiptafólki beint og bankarnir lána ekkert.

Og ég svaraði:

Ég get ekki séð að það sé nokkur munur á því að fólk hefði tapað innistæðum sínum og því að fólk sé að tapa eiginfé sínum í íbúðum sínum. Þeir sem telja að það sé einhver mismunur á þessu eru á röngu róli. Áhrifin eru þau sömu fyrir einstaklinginn og samfélagið, þ.e. ráðstöfunarfé skerðist, neysla minnkar, erfiðara er að greiða skuldir, viðkomandi lendir hugsanlega í gjaldþroti og missir húsið sitt.

Ég veit ekki hve mörgum var bjargað með því að tryggja innistæður umfram 3 milljónir. Það væri fróðlegt að vita það. Ég efast um að það hafi verið fleiri en 10.000, en ég veit það ekki. Í mínum vinahópi, þá veit ég um eina fjölskyldu og hún var raunar búin að bjarga sér sjálf með því að færa peninga á milli reikninga. Allar hinar eru [meira og minna] í fjárhagsörðugleikum vegna hækkunar lána.

Hlutabréf í bönkunum voru jafn örugg viðskipti og það að eiga umfram 3 milljónir á innlánsreikningi. Hvorugt var öruggt. Þess vegna segi ég að þetta eigi að meðhöndla á sama hátt. Það eru þrjár leiðir:
1. Báðir hópar eru að fullu tryggðir.
2. Báðir hópar tapa einhverju og fá eitthvað bætt
3. Báðir hópar tapa sínu (þ.e. innistæðueigendur því sem er umfram 3 milljónir)

Það er auk þess enginn að tala um bílalán svo ég viti. Það er verið að tala um mismunandi sparnaðarform, þ.e. innistæður, hlutabréf og íbúðarhúsnæði.

Þá fékk ég þessa athugasemd:

Kæri Marinó !ætlar þú að segja mér að það sé gott að skulda og ,ef enginn sparaði í þessu landi þá fengu þínir l[í]kar engin lán.

Sem ég svara með eftirfarandi:

[É]g hef í fyrsta lagi ekki sagt neitt um mína hagi, þannig að ályktun þín er úr lausu lofti gripin. Ég er að gera samanburð á sparnaðarformum og benda á að þeim sé mismunað. Ég er líka að benda á að sparnaður umfram 3 milljónir hafi ekki verið tryggður, þegar peningarnir voru lagðir inn. Það var því fjárglæframennska að leggja slíkar upphæðir inn á innistæðureikning í ljósi aðstæðna á íslenskum fjármálamarkaði. Ég veit um mann sem fór í banka með nokkrar ferðatöskur og tók út 70 milljónir í peningum. Hann hélt að hann myndi tapa peningunum, ef bankinn færi á hausinn.

Ég efast ekkert um að sparnaður sé mikilvægur, en sparnaður á einum reikningi umfram 3 milljónir var sama áhætta og að eiga hlutabréf, ef bankarnir féllu. Um það snýst málið. Við sjáum að þar sem stórir hópar hlutabréfaeigenda hafa misst eignir sínar, þá er hagkerfið nánast á hliðinni. Ruðningsáhrifin af því að eigendur Glitnis misstu 75% af sinni hlutabréfaeign er í raun það sem við erum að kljást við í dag. Það þarf að verja allt eignarform, sama hvert það er, en ekki bara sumt, þó það séu einhverjum þóknanlegra en annað eignarform eða eigendahópurinn er ekki “réttur”.

Við þessum kom:

Í fyrsta lagi - ekki það að ríkið hefði alveg eins getað sett bankana bara á hausinn og látið allar innistæður tapast. Staðan væri bara 10 sinnum verri - þ.e. ef miðað er við kreppuástand í 1,5-2 ár núna þá erum við að tala um að kreppan hefði orðið í 15-20 ár við það að grípa ekki til þessara aðgerða. Enginn hefði nokkurntímann aftur lagt sparifé sitt inn í íslenskt bankakerfi í ótta við að tapa því og þannig myndi enginn banki geta starfað hérlendis og því væri enginn milliliður inn og útlána og viðskiptalíf kæmist ekki á fót í bráð - nema ríkisbyggt og fjármagnað.

Hefði ríkisstjórnin ekki lofað því að tryggja allar innistæður hefðu bankarnir farið á hausinn samdægurs - og frumskógarlögmálið aðeins gilt um hverjir hefðu náð peningum út og hver ekki. Skuldirnar hefðu ekki horfið - einungis breytt um eigendur - þ.e.a.s. erlendir aðilar réðu því hvort þeir hyrtu af þér húsið eða ekki. Athuga þarf hvenær þetta loforð um innistæðutryggingu var gefið en ekki koma með eftirá skýringar þegar bankarnir eru fallnir.

Endurtek svo aftur það sem ég sagði áðan. Það myndast ekki tap hjá ríkinu við að tryggja innistæðurnar - tap mun aðeins myndast ef [útlán] nýju bankana eru afskrifaðar umfram þann afslátt sem þeir kaupa eignasöfnin úr gömlu bönkunum. Allt þetta tal um niðurfellingu heilt yfir um 20% myndi setja bankakerfið aftur á hausinn og þá yrðu engar innistæður tryggðar en í stað þess að ástandið yrði 10 sinnum verra þá yrði það 15 sinnum verra - ef ekki meir - því allir myndu flytja úr landi þar sem skuldirnar yrðu þá orðnar allt of háar (Eigið fé bankana er tæpir 400 milljarðar að mig minnir - ef bankarnir fara aftur á hausinn þá tapast það fé og leggst á skattborgara)

Og mitt svar er:

Ég segi oft: “Ef þið skiljið mig ekki, ekki misskilja mig.” ...ég [get] ekki séð að 20% afskriftir af skuldum fyrirtækja og heimila myndi setja banka á hausinn, þar sem þessar skuldir eru eitthvað um 4.000 milljarðar og því væri 20% um 800 milljarðar. Erlendir kröfuhafar eru þegar búnir að samþykkja að veita 2.800 milljarða í afslátt, þannig að 800 milljarðar eru rétt um 28,5% af þeirri upphæð.

[Þ]á kemur þessi tala eiginfé bankanna ekkert við, þar sem þegar er búið að leggja [þessa] 2.800 milljarða á afskriftareikning. Hver króna sem innheimtist af þessum 2.800 milljörðum hækkar eigið fé, en þær sem innheimtast ekki breyta engu varðandi eigið fé bankanna. Það eru krónur sem þegar er búið að ákveða að séu tapaðar, það á bara eftir að segja okkur hverjir fái að njóta afskriftanna. Mér dettur svo sem í hug að eignarhaldsfélögin, sem skulda yfir 1.700 milljarða verði á undan fyrirtækjum og heimilum í röðinni, svo maður talin nú ekki um einkavini, eigendur bankanna og stjórnendur þeirra.

[Þ]á er enginn að segja að ekki eigi að tryggja innistæður, bara að gæti eigi jafnræðis. Innistæður umfram 3 milljónir voru áhættufé alveg eins og hlutafé, eigið fé í húsnæði eða gengistryggð lán. Það á bara eitt yfir alla að ganga.

Ég verð að viðurkenna, að mér finnst mikil misskilnings gæta í umræðunni um það á hvers kostnað afskrift útlána og björgun sparifjár var.  Ég vil taka það fram að ég er ekki að mótmæla því að ríkið hafi bjargað sparifjáreigendum.  Ég er bara að benda á fordæmið sem þá átti að myndast.  Höfum eftirfarandi á hreinu:

• Fyrir setningu neyðarlaga voru eingöngu innistæður upp að EUR 20.887 (sem ég umreikna í 3 milljónir kr.) tryggðar af tryggingarsjóði innistæðueigenda.  Allt umfram það var áhættufé.
• Fram að falli bankanna, þá þóttu hlutabréf í bönkunum vera mjög örugg og algengt var að fólk keypti hlutabréf í þeim til að geyma sparnaðinn sinn.  Þetta voru ekki fagfjárfestar heldur almenningur, sem fóru að ráði ráðgjafa í bönkunum og keyptu hlutabréf, þar sem ólíklegt þótti að bankarnir færu á hausinn.
• Fjölmargir einstaklingar settu peninga í peningamarkaðssjóði, þar sem fjárfest var í skuldabréfum bankanna þar sem þessi bréf þóttu mjög örugg.  Voru jafnvel með AAA-einkunn hjá matsfyrirtækjum.  Þetta átti því að vera pottþétt sparnaðarleið.

Ríkisstjórnin ákvað að bjarga einum af þessum þremur hópur 100%, öðrum að hluta, en láta þann þriðja sitja uppi með tapið.  Allir tóku þessir hópar sömu áhættuna (þá er ég tala um þá sem voru með innistæðu umfram 3 milljónir) og allir treystu á sömu forsenduna, þ.e. að bankarnir færu ekki á hausinn.  Í ákvörðun ríkisstjórnarinnar fólst því mikið óréttlæti.  Það var ekki spurt hvort innistæðueigendur gætu þolað eitthvað tap.  Nei, allt var tryggt upp í topp.  Afleiðingin af því varð icesave deilan við Hollendinga og Breta.

Það skiptir engu máli hverju er bjargað, það er gert á kostnað kröfuhafa.  Innistæðurnar voru tryggðar með eignum bankanna, að hluta í formi útlána til innlendra og erlendra viðskiptavina.  Dælt var háum upphæðum inn í peningamarkaðssjóði til að draga úr tapi þeirra sem þar áttu peninga, en samt tapaði fólkið 20-35%.  Tveir hópar sitja uppi með sitt tap:  Hlutabréfaeigendur og skuldarar.  Tap hlutabréfaeigenda hefur orðið þess valdandi að eigendur allra stærstu fyrirtækja landsins eru  gjaldþrota og lífeyrissjóðirnir hafa tapað milli 50-100 milljörðum af eignum sínum. Gleymum því ekki að lífeyrissjóðirnir eru við, þannig að tap þeirra er okkar tap. Hagkerfið er á hliðinni vegna þessa. Viðskiptajöfnuður landsins versnaði um 280 milljarðar á 4. ársfjórðungi 2008 út af þessu.  Hinn hópurinn, þ.e. skuldarar, tapaði á falli krónunnar og verðbólgunni sem fylgdi, eftir að hafa treyst því að spár hagdeildar fjármálaráðuneytisins, Seðlabanka Íslands og greiningadeilda bankanna væru marktækar.  Mér finnst sjálfsagt að öll sparnaðarform njóti sömu verndar.  Í mínu tilfelli er það steinsteypa.  Auk þess er ég sannfærður um það, að þegar menn fara skoða ávinninginn af því að færa niður húsnæðislánin, þá verður hann margfalt meiri en ávinningurinn af því að verja innistæður í því magni sem gert var.  Það verða nefnilega mun fleiri sem njóta niðurfærslunnar en þeir sem högnuðust af því að innistæðurnar voru tryggðar í botn.

Eru þetta ekki samningar Sjálfstæðisflokksins?

Það er alveg ótrúlegt að hlusta á (lesa um) málflutning Sjálfstæðismanna.  Það er bara eins og flokkurinn hafi ekkert komið að landsstjórninni hér undanfarin 17ár eða svo.  Dæmin eru svo mörg þar sem þeir moldviðrast yfir hverju málinu á fætur öðru, sem eru þeirra eigin verk.  Í þessu tilfelli smygluðu, að mati Péturs, menntamálaráðherra (Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir, varaformaður Sjálfstæðisflokksins) og fjármálaráðherra (Árni M. Mathiesen, Sjálfstæðisflokki) inn heimild um byggingu tónlistahúss framhjá Alþingi.

Í annarri ræðu í morgun, gagnrýndi Sigurður Kári Kristjánsson ríkisstjórnina fyrir að hafa ekki gert neitt fyrir heimilin í landinu.  Svo sem réttmæt gagnrýni og hefði ég gjarnan viljað sjá meira gert.  Málið er bara að ríkisstjórn Sjálfstæðisflokks og Samfylkingar gerði nánast ekkert fyrir heimilin og fyrirtækin frá því að krónan hrundi í mars fyrir ári og þar til hún var hrakin frá völdum í búsáhaldabyltingunni.

Ég held að þingmenn Sjálfstæðisflokksins væri nær að líta í eigin barm og óska eftir fyrirgefningu þjóðarinnar á mistökum sínum.  Sýna svo eðlilega iðrun með því að hætta þátttöku í stjórnmálum í staðinn fyrir að misbjóða siðferðiskennd kjósenda með því að bjóða sig aftur fram.  Í mínum huga hafa ALLIR þingmenn Sjálfstæðisflokksins og Samfylkingarinnar, sem kosnir voru á þing árið 2007 sýnt það og sannað, að þeim er ekki treystandi til að fara með stjórn landsmála. Vissulega stóðu einhverjir sig betur en aðrir, þeir kóuðu restina og eiga því að víkja.

Glundroði í málum tónlistarhúss

Virkur markaður með krónur erlendis

Ég fékk spes verkefni í vikunni sem varð til þess að ég þurfti að setja mig i samband við erlendan aðila sem hefur þekkingu á gjaldeyrismarkaðnum.  Ég fékk tiltekna spurningu, sem ég hafði verið beðinn um að svara við.  Eftir nokkra eftirgrennslan, þá var mér bent á ákveðinn aðila og sendi honum póst.  Svarið sem ég fékk var áhugavert en það hljómaði svona:

I doubt there is much interest among investors to trade ISK holdings for ... as there is a relatively liquid EUR/ISK off-shore market for people wanting to get rid of their ISK investments.

Þetta skýrir líklegast best af hverju lítil hreyfing er á krónunni, þó hún hafi vissulega lækkað um 0,5% frá því að frétt mbl.is var birt.   Mér sýnist þetta líka benda til þess að skilaskyldan sé ekki að virka.

Þetta ætti líka að benda til þess, að lífeyrissjóðirnir ættu auðveldlega að geta breytt erlendum eignum sínum í íslenskar krónur.

Engar breytingar á gengi krónunnar

Einkennileg umferðarstjórnun

Ég keyrði framhjá staðnum eftir að skólaakstrinum var lokið. Umferðin inn í Reykjavík var frekar létt og svo kom ég þar að sem bíllinn stóð brunninn uppi á umferðareyju.  Lögreglubíll með blikkandi ljós stóð á akreininni við hlið eyjunnar og svo teygði bílaröðin sig eins langt og augað eygði.  Hefur líklegast náð hálfa leið til Keflavíkur.

Það sem vakti furðu mína, var stjórnun lögreglu á þessari bílamergð.  Á því svæði, þar sem bruninn varð, eru þrjár akreinar.  Tvær fyrir umferð til Reykjavíkur og síðan að- og frárein fyrir þá sem eru að koma af Fífuhvammsvegi og hina sem ætla upp að Hamraborgarsvæðinu.  Það var merkilegt að sjá að á meðan bílstjórar á akreinunum tveimur til Reykjavíkur fóru til skiptis bíll fyrir bíl af akreinunum tveimur til Reykjavíkur framhjá slysstað, þá var þriðja akreinin auð eða því sem næst.  Það hefði nú verið sniðugt og stytt mörgum biðina, ef myndaður hefi verið smá sveigur á umferðina og henni hliðrað til hægri um eina akrein á þessum kafla.  Þetta hefði vissulega tafið þá sem koma af Fífuhvammsveginum eitthvað og kostað einn lögregluþjón í umferðarstjórnun, en mikið held ég að biðin fyrir fólkið sem var að koma úr Hafnarfirði hefði verið mun styttri.

Eldur í bíl á Hafnarfjarðarvegi

Er nýr banki að koma?

Ég get ekki annað en velt því fyrir mér, þegar ég sé ítrekað fréttir um brotthvarf lykilstjórnenda frá Kaupþingi, hvort nýr banki sé í burðarliðunum.  Það er ekki eins og menn í þessum stöðum vaði í atvinnutækifærum hér á landi og varla er orðspor Kaupþings það gott erlendis, að hausaveiðarar renni grimmt á starfsmenn bankans.  En þetta síðasta gæti verið misskilningur.

Það hefur svo sem verið skrafað um það, að undirbúningsvinna sé í gangi um stofnun nýs banka.  Kannski er sú vinna komin það langt, að menn eru byrjaðir að ráða lykilstarfsmenn og þá er gott að hafa menn með reynslu.  Núna væri líka góður tími fyrir erlendan banka að koma hér inn.

Þetta eru náttúrulega bara vangaveltur, en fróðlegt væri að vita hvort stærri fótur en flugufótur sé fyrir þessu.  Ég veit það bara, að fyrstu menn sem ég myndi tryggja mér væru yfirmenn áhættustýringar, þar sem ég er handviss um að áhættustýring verður algjört lykilsvið í fjármálageiranum um ókomna framtíð. Þar munu völdin liggja og hér eftir mun allar nýjungar, já allar, þurfa að fara í gegnum ítarlega áhættugreiningu áður en menn fá grænt ljós til markaðsetningar eða framkvæmda.

Kaupþingsmenn flýja

Svona á að fara að þessu

Ég get ekki annað en furðað mig á þeim ummælum Jóhönnu Sigurðardóttur, að hún átti sig ekki á því hvar eigi að taka þá peninga sem þarf til þess að færa niður húsnæðislán heimilanna.  Einnig furða ég mig á að hún tali um að lækka skuldir hálaunafólks, þegar ríkisstjórn sem hún átti sæti í veigraði sér ekki við að vera innistæður allra í bankakerfinu án tillits til efnahags.  Mér finnst þetta vera  réttlætismál.  Allir eiga að sitja við sama borð.  Ég er í hópi þeirra sem kaus að setja sparnað minn í húsið mitt, en á að tapa því öllu vegna mistaka í efnahagsstjórnun og græðgivæðingu fjármálakerfisins.  Við skulum hafa í huga að ríkissjóður ábyrgðist ríflega 1.200 milljarða í innlánum hjá bönkunum.  Ekki var spurt hvaðan peningarnir sem fóru í það áttu að koma.

Mér sýnist einnig Jóhanna "slá skal skjaldborg um heimilin" Sigurðardóttir líka snúa út úr hugmyndum Framsóknar.  Þar er talað um hugsanlegt þak á upphæðir.  1.200 milljarðarnir eru sem hún nefnir miða við að allir fái 20% niðurskurð skulda.  Með því að setja þakið á einstaklinga við 10 milljónir (hjón 20 milljónir) og segjum 3 milljónir aukalega fyrir hvert barn og 500 milljóna þak á fyrirtæki, þá mun upphæðin lækka verulega.

En þar sem Jóhanna virðist ekki vita hvaðan peningarnir eiga að koma, þá hef ég sett upp í PowerPoint glærusýningu hvernig væri hægt að gera þetta.  Þetta er auðveldlega hægt.  Eina sem þarf er smá hugmyndaauðgi og vilja, getu og þor.

 

Hvar á að taka þessa peninga?

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• Björgun heimilanna
• Björgun heimilanna PP 2003 útgáfa