Enn eitt vígið fallið - Veð á að duga fyrir skuld - Stórskuldugir fá mestu afskriftirnar

Ég er búinn að liggja aðeins yfir frumvarpi félagsmálaráðherra í þingskjali nr. 69 frumvarp til laga um aðgerðir í þágu einstaklinga, heimila og fyrirtækja vegna banka- og gengishrunsins.  Þetta er stærra mál en nokkurn hefði grunað, ef marka má athugasemdir og umsögn með frumvarpinu.  Fallið er enn eitt vígið sem við hjá Hagsmunasamtökum heimilanna höfum setið um, þó hugsanlega sé þessi sigur bara tímabundinn.  Þá er ég að vísa til þeirrar kröfu samtakanna "að veð takmarkist við þá eign sem sett er að veði". Hér er gerð heiðarleg tilraun til að koma því í kring. 

Í 2. gr. frumvarpsins segir m.a.:

Í samningi milli kröfuhafa og skuldara um eftirgjöf skulda eða breytingu á skilmálum skuldabréfa og lánssamninga skal fyrst og fremst horft til þess að laga skuldir að greiðslugetu og eignastöðu viðkomandi einstaklings eða heimilis. Skal miðað að því að hámarka gagnkvæman ávinning samningsaðila af því að gefa eftir tapaðar kröfur og komast hjá óþarfa kostnaði og óhagræði.

Í athugasemd með þessari grein segir:

Greinin tekur aðeins til einstaklinga [og heimila]. Hér eru lagðar til meginreglur um hvert eigi að vera viðmið samningsaðila þegar breytingar eru gerðar á eldri lánasamningum svo ná megi þeim markmiðum sem greinin kveður á um. Markmiðið er að skuldir verði aðlagaðar eignum og greiðslugetu. Við mat á greiðslugetu er eðlilegt að horft sé til tekna undanfarið ár og framtíðarmöguleika. Við mat á virði eigna er eðlilegt að litið sé til markaðsverðs, þar sem það hefur myndast, eða opinbers mats á eignum sem standa til tryggingar, eins og til dæmis fasteignamats eða mats á bifreiðum ef slík möt eru til. Forsenda þess að niðurfærsla höfuðstóls skuldar og vaxta sé raunhæf og sanngjörn er að lántaki geti greitt af þeirri fjárhæð. Ef lántaki getur til dæmis ekki greitt af nýjum höfuðstól skuldar, sem tekur mið af virði eigna, er líklegt að forsendur lántaka séu brostnar og leita verði annarra lausna, eins og til dæmis sölu eigna.

Þarna er sagt að laga skuli "skuldir að...eignastöðu".  Það getur ekki þýtt neitt annað en að eign sem lögð er að veði eigi að duga fyrir láni og raunar er gengið lengra, þar sem eignir eiga líka að duga fyrir öðrum skuldum en veðlánum.  En það er margt sem hangir hér í lausu lofti.  Skoðum fyrst eignahliðina. 

Laga skal "skuldir að...eignastöðu viðkomandi einstaklings eða heimilis."  Ok, ég var búinn að velta þessu upp með að veð dugi fyrir skuld, en hvaða eignir eiga að duga fyrir skuldunum?  Ég reikna með að hér sé miðað við skattskyldar eignir viðkomandi, þ.e. efnislegar eignir.  En hvað á að ganga langt?  Get ég farið í að kaupa mér fullt af flottum græjum á lánasamningum, en þar sem græjan er ekki "eign" samkvæmt túlkun á lögunum, en lánasamningurinn er skuld, þá get ég átt græjuna en látið afskrifa lánasamninginn?  Setja þarf undir slíka leka, því annars mun fólk einfaldlega hamstra dýran búnað og setja á raðgreiðslur eða lánasamninga sem ættu að falla undir þær skuldir sem skoðaðar eru með niðurfærslu í huga.

Talað er um "breytingu á skilmálum skuldabréfa og lánssamninga".  Hvaða skuldabréf og lánssamningar falla undir þetta?  Er það geðþótta ákvörðun kröfuhafa eða verður gefið út samræmt álit?  Mun Alþingi ákvarða það með almennri leiðbeiningu?  Ég er ekki að setja út á þetta ákvæði, en það er opið.  Raunar galopið.  Ég skil vel að veðskuldir falli undir þetta, þ.e. húsnæðislán og bílalán, en hvað með boðgreiðslusamninginn, VISA lánið, námslánin, yfirdrátturinn, ábyrgðir fyrir aðra o.s.frv.  Samkvæmt orðanna hljóðan á það að gerast.  Sé verið að taka einstakling í ígildi nauðasamninga, þá verða allar skuldir að vera með og því ekki samningskröfur, mánaðarlegar úttektir í Húsasmiðjunni eða svo fáránlegt sem það er, skuldin við vídeóleiguna.  Svo skulum við líka átta okkur á, að undir þetta falla lán vegna hlutabréfakaupa, fyrir fjórhjólinu, fellihýsinu, hjólhýsinu og hvað það var nú sem var keypt.  Allt er þetta meira og minna verðlaust í dag ýmist vegna þess að fyrirtækin eru horfin sem gáfu út hlutabréfin eða markaðsverðmæti eignanna er ekkert. Ok, það er til skattalegt mat á eignunum og notast má við það.  Staðreyndin er, að stórskuldugir aðilar fá stærstu skuldaaflausnina þó vissulega séu skyldar eftir skuldir í samræmi við eignir.  Hvort það geri stöðu þeirra eitthvað betri fer eftir hinum tveimur atriðunum sem nefnd eru í greininni og skipta máli. 

Allar skuldir umfram eignir eiga að afskrifast og það skattfrjálst.  Ég veit ekki hvort ég eigi að hlæja eða gráta, fagna eða mótmæla.  Gefa á upp allar skuldir sem eru umfram eignir nema greiðslugeta segi annað.  Það má því segja, að verið sé að bjarga starfsmönnum fallinna fyrirtækja sem gerðu samninga um kauprétt eða keyptu hlutabréf með því að taka lán með veð í bréfunum sjálfum.  Það eru tvær hliðar á þessu.  Önnur er að fólk getur verið að fá háar upphæðir felldar niður.  Hin hliðin er að fólk stendur í reynd uppi án eigin fjár.  Hafi það eitthvað átt í fasteign sinni áður en það tók þessa áhættu, þá er það horfið.  Það grátlega við þetta, er að þeir sem fóru varlega og eiga ennþá eigið fé eru ekki að fá neina leiðréttingu, af þeirri einu ástæðu að það hagaði sér skynsamlega.  Hvert er réttlætið í því?

Eitt sem er gríðarlega mikilvægt í þessu öllu er að, samkvæmt athugasemd, þá verður hægt að leysa allar skuldir heimilisins saman.  Þ.e. skuldir allra á heimilunum fara í sama ferlið.  Þetta er mikilvægt í ljósi þess, að á mörgum heimilum dvelja ungmenni 18 ára og eldri sem tekið hafa lán af ýmsum ástæðum.  Lán sem foreldrarnir standa oft straum af að greiða niður. 

Frumvarpið er þó langt frá því að vera fullkomið.  Allt of margt í því er ófullburða.  Of margir lausir endar og skilgreiningar vantar á mikilvægum atriðum.  Ég hef nefnt þetta með skuldir og eignir, en hvað með verklagsreglur fjármálafyrirtækja.  Af hverju eiga kröfuhafar að ákveða hvaða leikreglur gilda?  Af hverju ekki talsmaður neytenda eða fá Íbúðalánasjóð til að semja reglurnar?  Hvenær taka reglurnar um sértæk úrræði gildi?  Hvað gilda þær lengi?  Hverjir komast í þetta ferli? Ég gæti haldið áfram endalaust.

Raunar má segja að á frumvarpinu séu þannig ágallar, að betra sé að fresta afgreiðslu þess og freista þess að gera það betra.  Ég átta mig á því að 1. nóvember er mikilvæg dagsetning, en betra er að framlengja frest vegna nauðungarsölu um  1 - 3 mánuði, en að samþykkja lög "um aðgerðir í þágu einstaklinga, heimila og fyrirtækja" á harðahlaupum.  Það er óvirðing við almenning í landinu að ætla að afgreiða svona stórt mál á nokkrum dögum.  En eru ekki tæpar tvær vikur til mánaðarmóta, spyr einhver.  Jú, vissulega, en það eru ekki þingfundir í næstu viku!  Þá eru störf í kjördæmum!  Við skulum hafa í huga, að stjórnvöld hafa haft 54 vikur til að móta þessar hugmyndir, ef miðað er við fall bankanna, og 80-90 vikur ef horft er til falls krónunnar.  Himinn og jörð farast ekki þó við færum gildistökuna til 1. desember, sérstaklega ef niðurstaðan verður heilsteyptari lög.

Höfum líka í huga að tillögur félagsmálaráðherra um aðgerðir í þágu heimilanna hafa varla fengið nokkra opinbera umræðu.  Það vantar allar tölulegar upplýsingar.  Engir útreikningar hafa verið birtir.  Engin sýnidæmi um áhrif.  EKKERT.  Almenningur á bara að trúa því að tillögurnar séu góðar.  Almenningur á líka bara að treysta fjármálafyrirtækjum fyrir því að semja verklagsreglur sem gæta sanngirni, réttlætis og jafnræðis.  Gerir þú það lesandi góður?  Ég geri það ekki.

Síðan eru nokkrar rangfærslur í athugasemd með frumvarpinu.  Er það boðlegt, að skýringar með frumvarpinu innihaldi rangfærslur?  Ekki gleyma því, að athugasemdirnar geta haft áhrif á túlkun dómara á lögunum!  Auk þess gætu rangfærslurnar orðið til þess, að ekki eru allir aðalleikendur kallaðir að borðinu við samningu verklagsreglnanna.  Þá á ég við gömlu bankana og, hversu fáránlegt sem það kann að hljóma, Seðlabanka Íslands.  Það vill nefnilega svo til, að Seðlabanki Íslands er með veð í stórum hluta af húsnæðislánum landsmanna í gengum vöndla sem gömlu bankarnir (aðallega Kaupþing og Glitnir) lögðu að veði gegn lánum hjá bankanum.  Verklagsreglur sem ekki hafa hlotið samþykki þessara aðila gætu því hæglega komið að litlum notum.

Ég tek það skýrt fram, að í megin atriðum munu lögin, ef frumvarpið verður samþykkt, hafa jákvæð áhrif.  Fyrir marga eru þau lífsbjörg.  Fyrir fjölmarga lögfræðinga og bankamenn eru þau spurningin um að halda starfi sínu og réttindum.  Þess vegna er svo mikilvægt að vandað sé til verks.  Höfum samt eitt hugfast.  Frumvarpið leysir ekki vanda allra.  Það inniheldur ekki sanngirni, réttlæti og jafnræði fyrir alla.  Eftir er skilinn stór hópur fólks, sem á að bera tjón sitt óbætt.  Gleymum því aldrei.

Athugasemdir

[Héðinn Björnsson, 21.10.2009 kl. 08:56]

Ég myndi nú bíða með að lýsa yfir vígissigri fyrr en hann er afstaðinn. Það er bankanna að meta hvort eignir standi undir skuldbindingu og geta ofurskuldugir því ekki skilað eignum með lánum í ljósi þessarra reglna nema þeir eigi góðan að í bankanum.

[Marinó G. Njálsson, 21.10.2009 kl. 12:38]

Sæll Héðinn.  Rétt er það, að kálið er ekki sopið þó í ausuna sé komið.  Það felst samt gríðarleg viðurkenning í þessu, þó þetta sé bara texti í frumvarpi.  Hugmyndin er að verklagsreglurnar séu gagnsæjar, en meðan þær hafa ekki verið birtar og á meðan það er á forræði bankanna að semja þær, þá er best að fjalla sem minnst um þær.

[DD (IP-tala skráð) 21.10.2009 kl. 12:41]

...og hvernig eiga eignir að vera metnir... á því verði sem þær eru seldar á uppboði? Kanski á slikk verðinu sem bankinn sjálfur kaupir hana á og selur hana á yfirverði viku síðar. Og viðkomandi er þá með afskriftarupphæðina merkta á sér í opinberlegum kerfum.

Ég vil enn og aftur benda á þetta uppboðsfyrirkomulega sem þarf að skoða og er ekkert öðruvísi en þegar bílafjármögnunarfyritækin taka bíla af fólki á undirverði, hlaða á kostnað og selja bílinn svo á nokkrum milljóna hærra verði viku síðar á bílasölu.

Hvað eru fjármagnsfyrirtækin að gera annað þegar þau kaupa kanski 32 mkr eign á uppboði á 5 mkr og selja hana viku síðar á 32 millur. En hafa merkt lántakann fyrir mismuninum á 5 mkr + lögfræðikosnað og söluverði. En skv. grein DV fyrir viku síðan er þetta málið.

[Marinó G. Njálsson, 21.10.2009 kl. 14:37]

DD, það eru mörg álitamál sem eftir á að greiða úr.  Þess vegna er ég að hvetja til þess að meiri tími verði tekinn til að ræða málin.  T.d. má það alls ekki gerast að úrlausn bankanna feli í sér sama báknið og, ég leyfi mér að segja, bullið og fellst í greiðsluaðlöguninni með umsjónarmanni, skertri neyslu o.s.frv.  Aðgerðin verður að vera eins skiptis aðgerð og eftir það eru skuldarar lausir undan þeim skuldum sem hér um ræðir.  Annars yrði það forvitnilegt að sjá Sigurð Einarsson eða aðra fyrrverandi toppa í íslensku þjóðlífi hafa umsjónarmann úr bankanum sínum hangandi yfir sér.  "Nei, Siggi, þú ert búinn að fara í bíó í þessum mánuði."  "Siggi, þú getur alveg bakað þína eigin pizzu og þarf ekki að fara til Dómínós."  "Siggi, þú hefur því miður ekki efni á að hafa enska boltann."  Það yrði kannski þess virði.

Öllu gríni sleppt.  Reglurnar verða að vera sanngjarnar, réttlátar og gæta jafnræðis.  Í þeim verður að felast að fjármálastofnanirnar viðurkenni forsendubrestinn og þátttöku sína í hruninu.  (Ég lít svo á að nýju bankarnir séu bara framlenging af þeim gömlu og þó þeir hafi skipt um kennitölu, þá séu þeir engu að síður sekir um að hafa sökkt Íslandi.)

[Marinó G. Njálsson, 21.10.2009 kl. 15:50]

Tekið skal fram að ályktun mín um að verklegasreglur bankanna verði í anda greiðsluaðlögunarinnar er dregin af því sem Árni Páll Árnason, félagsmálaráðherra, hefur sagt um að sértæku úrræðin séu nokkurs konar greiðsluaðlögunarsamningar án milligöngu dómsstóla.  Ég hef ekki hugmynd um innihald reglnanna og vona innilega að þær beri vott um sanngirni, réttlæti og jafnræði, þar sem miðað er við að setja ákveðinn endapunkt á málin, svo fólk geti haldið áfram að lifa eðlilegu lífi.

[Steinar Sörensson (IP-tala skráð) 21.10.2009 kl. 17:45]

Það er mikilvægast núna að bann við nauðungarsölum verði framlengt, það eru margir gallar á þessu frumvarpi og að ætla að henda þvi inn korteri fyrir hamarshögg er firra.

 Ég hef skrifað Forsætisráðherra, Félagsmálaráðherra og Utanríkisráðherra bréf þetta varðandi og sá einis sem hefur svarað mér er utanríkisráðherra - sem vonaðist til að þetta yrði að veruleika, ég lét hann reyndar líka vita af þvi að hver sá sem gerði atlögu að heimili mínu yrði einfaldlega drepinn, svo langt er ég tilbuinn að ganga til að verja friðhelgi fjölskildu minnar.

[Ólafur Als, 21.10.2009 kl. 18:03]

Sæll Marinó,

það er ef til vill ekki von á góðu frá félagsmálaráðherra - hann er nú ekki skarpasti hnífurinn í eldhússkúffunni - en hvað um það, mér sýndist þú vera að fjalla m.a. um mun á lausu og föstu fé; sbr. fast-eign og aðrar eignir. Þetta þarf að liggja skýrt fyrir.

Ég skildi ekki dæmið þitt um uppboð þar sem eign seldist á 5 m.kr. eina vikuna en skömmu síðar á 32 m.kr. - allt eftir því hver var að selja. Möguleikinn á að einhver hagnist á nauðungarsölum hefur ávallt verið fyrir hendi og ekkert nýtt við það. Almenn lög taka á því ef aðilar misnota upplýsingar eða færa sér í nyt þrengingar fólks í t.d. viðskiptum. Ef til vill þarf að skerpa á þeim lögum.

Verst er þó, og þar verð ég að taka sterklega undir með þér, en það er helþögn fjölmiðla í þessu máli. Reyndar mætti taka til ýmis önnur mál hvar þögnin ríkir en þetta hefur verið sérstaklega áberandi að undanförnu. Í því sambandi mætti og nefna að þegar félagsmálaráðherra (á þjóðin ekki betra skilið en hann?) talar fyrir lægri greiðslubyrði af húsnæðislánum var hann í sömu mund að mæla skattahækkunum bót á Alþingi; bæði neyslusköttum og beinum sköttum. Hvernig þetta tvennt á að fara saman er mér ofraun að skilja og hef enga aðra skýringu en fyrrnefnda tregðu ráðherrans - ellegar er maðurinn samviskulaus, sem ég vil ekki ætla honum.

Sem stendur treysti ég bönkunum betur til þess að leggja línurnar en yfirvöldum þó mikið vanti upp á að það sé nóg.

Bestu kveðjur,

Ólafur Als

[Marinó G. Njálsson, 21.10.2009 kl. 18:54]

Sæll Ólafur

Ekki er dæmi um uppboðið frá mér komið, en menn hafa því miður stundað það, að bjóða lágt í eignir á nauðungaruppboðum og selja þær síðan á mun hærra verði.  Ég hef rætt um að breyta þurfi lögum um nauðungarsölu til að tryggja að sýslumaður/fulltrúi sýslumanns verji rétt kröfuþola um að ógilda sölu, ef ekki fæst sanngjarnt verð fyrir eign á nauðungarsölu.  Þetta ákvæði er í lögunum, en það er ekki verið að fara eftir þessu.  Hvers vegna það er ekki gert, veit ég ekki.

Mér er hins vegar sagt, að þegar bankarnir selji eignir og þær hafa farið hærra verði en keypt var á á uppboði, þá sé tekið tillit til þess við uppgjör skulda.  Sé þetta ekki gert, þá þarf hreinlega að tryggja það með lagasetningu.

Varðandi skattahækkunina og allt það, þá ætlar hægri höndin að gefa krónu, en sú vinstri að taka 3 - 5.  Ég veit ekki alveg hvernig þetta á að ganga upp.

[Hólmsteinn (IP-tala skráð) 21.10.2009 kl. 22:35]

Farsælast að telja ekki eggin fyrr en þau eru komin í hreiðrið.

Það verður spennandi að fyrir þig að lesa komandi hrollvekju; "SAMKOMULAG um verklagsreglur um sértæka skuldaaðlögun"

Þar er viðskiptabanki, sparisjóður eða önnur fjármálastofnun sem er aðalviðskiptabanki lántaka gerður að "Umsjónaraðila" til að leiða skuldaaðlögunarferlið.

Umsjónaraðili fær fullt umboð til að ráðskast með allar eignir og lausafé lántakans/skuldarans umfram lágmarks framfærslu.

Þetta er bara smjörþefur...

Það er alger nauðsyn að skipaður sé réttargæslumaður sem stendur vörð um réttindi neytenda í lánasamningum bankarnir og fjármálastofnanir eru ekki líkleg að standa vörð um rétt og hag lantakans umfram það sem gagnast bankanum.

Því miður verður heildstætt að líta á Þskj. 69 - 69. mál / frumvarp ÁPÁ sem fullkomna syndaaflausn fyrir banka og fjármálastofnanir auk þess að heimila þessum sömu aðilum að skapa nýjar flóknar fjármálaafurðir sem leiða fólk til þess að gangast við skuldbindingum sem það annars myndi ekki gera.

Fólki ber að fara varlega í öllum viðskiptum sínum við þessa aðila og ekki setja nafn sitt undir neinar skilmálabreytingar, aðlögun, greiðslujöfnun eða annað án fyrirvara um betri rétt neytenda.

Án fyrirvara gæti lántaki/skuldari staðið frammi fyrir því að hafa óafvitandi samþykkt og viðurkennt stökkbreytta höfuðstólshækkun og mjög svo vafasamar reiknireglur bankanni sem notaðar eru við útreikning afborgana og verðbóta á höfuðstól.

[Marinó G. Njálsson, 21.10.2009 kl. 23:44]

Þetta er svo sem það sem mig grunaði og verður að forða fyrir alla muni.  Ef fjármálafyrirtækin ætla að halda óréttlátum kröfum sínum á viðskiptavini sína til streitu, þá verða það að teljast einhverjir furðulegustu viðskiptahættir sem til eru.  Það er ekki nóg að þær hafi sýnt fólkinu vísifingurinn, þær eru nánast að öskra "fuck you" að fólkinu í landinu.  Halda þær virkilega, að þeim haldíst á viðskiptavinum sína eftir það.

Sé innihald væntanlegra reglna, eins og þú segir Hólmsteinn, þá hafa varnaðarorð mín á fundi félags- og tryggingamálanefndar í gær fengið meira vægi.  Þar hvatti ég nefndarmenn til að færa gerð verklagsreglnanna frá fjármálafyrirtækjunum til talsmanns neytenda.  A.m.k. að hagsmunagæsluaðili neytenda þyrfti að samþykkja reglurnar áður en þeim væri hrint í framkvæmd.  Ég kannast ekki við, að fjármálafyrirtækin njóti slíks trausts meðal almennings, að þeim sé treyst fyrir því að koma með reglur sem gæta sanngirnir, réttlætis og jafnræðis.  Kannski er skilningur þeirra á textanum "skal miðað að því að hámarka gagnkvæman ávinning samningsaðila af því að gefa eftir tapaðar kröfur og komast hjá óþarfa kostnaði og óhagræði" allt annar en minn.  Ég skil þetta þannig að aðgerðir eiga að taka stuttan tíma og hafa engan eftirmála.  Aðgerðirnar eiga að tryggja að fólk fái réttláta meðferð án óþarfa kostnaðar og óhagræðis.  Það er óhagræði í mínum huga að skipa umsjónarmann sem fylgjast á með tekjum og útgjöldum í einhvern tíma eftir að samningur er gerður.

En ég ætla að bíða eftir reglum bankanna áður en ég afskrifa þær og ég ætla rétt að vona, að reglunum endurspeglist samfélagsleg ábyrgð bankanna og iðrun.  Með örfáum undantekningum voru allir æðstu stjórnendur nýju bankanna háttsettir stjórnendur innan gömlu bankanna.  Sök þeirra á því sem gerðist er því mjög mikil!

[Ólafur (IP-tala skráð) 22.10.2009 kl. 10:31]

Rétt athugað hjá þér að þeir sem skulda mest og fór hvað lengst fram úr sér, t.d. með hlutabréfakaupum og kaupum á RangeRover & risahúsum, fá mest fellt niður.  Á meðan þeir sem gættu hófs, en eru etv. ekkert sérlega vel settir, verða margir hverjir gerðir að leiguliðum lánveitenda sinna að ósekju.  Gaman væri að fá upp á borðið hvað þetta frumvarp gerir fyrir þá sem semja það og þeirra nánustu.  Er verið að semja þetta fyrir ákveðna hópa?  Bankamenn og lögfræðinga eins og þú nefnir?

[Laufey A. Kristjánsdóttir (IP-tala skráð) 22.10.2009 kl. 15:51]

Ég er ein af þeim sem tók þátt í greiðsluverkfalli  Hagsmunasamtaka heimilanna . Ástæðan er  áralangt streð okkar hjóna við að koma þaki yfir höfuðið, og það misrétti sem hér hefur ríkt síðan launum var kippt úr sambandi við vísitölu.Við höfum haldið til haga og sett upp línurit sem sýnir launin okkar, fasteignamat og skuldir og höfum við því haft ákveðna yfirsýn á tæpum 30 ára ferli vísitölunnar.  Við höfum fundið það á eigin skinni hvernig  það er að lifa og hrærast í þessu umhverfi, eða má ég segja þessari þjóð. Lántakendaþjóðin, óráðsíðufólkið, neysluóðafólkið, skuldararnir.

Okkur var misboðið árið 2003 þegar bankarnir voru einkavæddir .  Það var nefnilega komin verðhjöðnun og okkur farið að líða bærilega.  En verðhjöðnun er ekki gott mál fyrir  hina þjóðina ,,sparifjár- lífeyriseigandaþjóðina”  Það voru komnar rauðar tölur á mánaðarlegar verðbætur.

Vísitalan er ekki náttúrulögmál, en tæki sem átti að nota til að jafna stöðu lántakenda og sparifjáreiganda.Það kom slagsíða á stöðuna þegar launum var kippt úr sambandi við vísitölu.. með einu pennastriki. Notum þessa vísitölu til að rétta við stöðuna og færum hana í það horf sem hún var fyrir hrun... með einu pennastriki.  Við erum eina þjóðin í heiminum sem getur gert þetta.  

[Hólmfríður Bjarnadóttir, 22.10.2009 kl. 17:03]

Þú ert óþreytandi við að útskýra málin og finna glufurnar í textum og orðalagi hverju sinni. Þakkir fyrir.