Áhugaverð lesning, svo ekki sé meira sagt

Mér finnst þetta skjal hin áhugaverðasta lesning.  Meira í átt við hryllingssögu en fagurbókmenntir.  Það er gott að búið er að birta þessar upplýsingar, en ég get ekki tekið undir það að þetta sé einhver syndaaflausn fyrir Seðlabankann.  Langar mig að skýra það nánar.

Allt of víða í skjalinu er eins og hinir erlendu viðmælendur séu að vara Seðlabankann við einhverju sem bankinn átti að vita.  Á blaðsíðu 5 er t.d. sagt:

Það var talin ein meginskýringin á háum CDS-kjörum þessara banka [Glitnis og Kaupþings], að þessi staða sem seðlabankamenn væru að kynnast til fulls núna og kyngja, væri tiltölulega vel þekkt á markaði..

Framhaldið af setningunni er síðan opinberun á því að Seðlabankinn hafi vitað í 6 vikur fyrir aðalfund bankans í lok mars á síðasta ári, að menn væru að taka skortsstöðu í íslensku bönkunum:

..og því hefði skortsstaða verið tekin á íslensku bankana í trausti þess að markaðir yrðu þeim algerlega lokaðir lengi..

Samkvæmt þessu var búið að vara Seðlabankann við því að gert yrði áhlaup á bankana og þar með krónuna líkt og átti sér stað 4 vikum síðar.

Seðlabankanum er því næst leiðbeint um það sem hann þyrfti að gera:

Sumir töldu það eina sem gæti slegið á þessi háu eftirá kjör væri ef íslenski Seðlabankinn gæti náð samningi við erlenda seðlabanka um að veita bankanum fyrirgreiðslu í nauð.

Síðan kemur eiginlega það sem mér finnst toppa allt:

Það er ljóst að íslensku bankarnir, Kaupþing og Glitnir alveg sérstaklega, hafa stefnt sér og það sem verra er, íslensku fjármálalífi, í mikla hættu, jafnvel í hreinar ógöngur, með ábyrgðarlausri framgöngu á undanförnum árum.  Hættulegt er að hafast ekkert að í þeirri von að markaðir opnist óvænt og allur vandinn verði þá úr sögunni.  Nauðsynlegt er að hefjast þegar handa við að vinda ofan af stöðunni svo hún verði ekki óleysanleg. [leturbreyting MGN]

Allar þessar tilvitnanir sem ég hef valið af blaðsíðum 5 og 6 í skýrslunni eru í mínum huga áfellisdómur á Seðlabankann og Fjármálaeftirlitið.   Í fyrsta lagið er sagt beint út að Seðlabankinn hafi ekki fylgst með, sofið á verðinum.  Hann var, jú, að kynnast stöðunni til fulls á þessum fundum í febrúar og kyngja, þrátt fyrir að þessi staða væri vel þekkt á markaði.  Í öðru lagi, þá Seðlabankinn upplýstur um að skortsstaða hafi verið tekin gegn bönkunum, þannig að menn voru þegar búnir að vera að grafa undan þeim.  Það mátti því vera ljóst strax þá að gert yrði áhlaup á krónuna.  Það liðu að vísu um 4 vikur, en ég get ekki annað en velt því fyrir mér hvað gerði Seðlabankinn til að koma í veg fyrir það.  Í þriðja lagi, þá er lagt til að Seðlabankinn sækist eftir nauðasamningi við erlenda Seðlabanka.  Greint hefur verið frá því að Seðlabankinn hafi leitað til erlendra Seðlabanka, en það er minn skilningur að það hafi ekki átt sér stað fyrr en farið var að líða vel á vorið.  Eins hefur kom fram að mönnum hafi þótt beiðnin óljós.  Fjórða atriðið, sem mér finnst vera áfellisdómur á Seðlabankann er að hvatt er til þess að strax sé hafist handa við að vinda ofan af vandanum.  Þetta var í febrúar 2008.  Bankarnir féllu í október 7 og hálfum mánuði síðar.  Vissulega var vandinn orðinn gríðarlegur í febrúar og því ekki víst að tími hafi gefist til að ljúka verkinu, en gott væri að vita hvað hafi verið gert á þessum tíma.  Voru bankarnir hvattir eða neyddir til eignasölu?  Var útþensla þeirra stöðvuð?  Var reynt að koma ábyrgðum vegna þeirra úr landi?  Nú spyr sá sem ekki veit.

Eitt veit ég:  Í maí gaf Seðlabankinn út skýrslu um fjárhagslegan stöðugleika.  Ekkert af þessum áhyggjum komu fram í þeirri skýrslu.  Miðað við hryllinginn sem birtist í minnisblaðinu frá 12. febrúar, þá var maí skýrslan glæpsamleg rangfærsla á raunverulegri stöðu þjóðarbúsins, hagkerfisins og bankakerfisins.  Skýrslan var algjör afneitun á ástandinu og sama á við um allar aðgerðir ríkisstjórnarinnar, Seðlabankans og bankanna.  Það var jafnmikil afneitun á ástandinu að Seðlabankinn hafi samþykkt að lána smærri fjármálafyrirtækjum pening til að eiga endurhverf viðskipti við bankana þrjá.  Hafi Sparisjóðabankinn t.d. haft aðgang að þessu minnisblaði, þá þykir ólíklegt að hann hefði tekið 150 milljarða að láni hjá Seðlabankanum til að kaupa í raun verðlaus skuldabréf af bönkunum.  Seðlabankinn hafði, hafi hann á annað borð tekið mark á þessu minnisblaði, í höndunum upplýsingar sem sögðu í að bankarnir myndu falla með haustinu.  Að hafa stefnt rekstrargrundvelli fjölmargra smærri fjármálafyrirtækja í voða með því að samþykkja hin endurhverfu viðskipti myndi ég segja að hafi verið glæpsamlegt og ekkert annað en vísvitandi tilraun til að fella fyrirtækin.

Í mínum huga, þá er þetta minnisblað meiri áfellisdómur yfir Seðlabankanum en syndaaflausn.  Raunar vil ég ganga svo langt að segja, að með þeim upplýsingum sem þar koma fram (hafi þær ekki verið á vitorði manna í smærri fjármálafyrirtækjum) þá myndar minnisblaðið góðan grunn að skaðabótamáli fyrir smærri fjármálafyrirtæki á hendur Seðlabankanum.  Ástæðan er einföld:  Seðlabankinn bjó yfir upplýsingum um bankana þrjá sem bentu leynt og ljóst til þess að minnst tveir þeirra væru svo illa staddir að þeim yrði vart bjargað.

Stefndu fjármálalífinu í hættu

Athugasemdir

[Helgi Jóhann Hauksson, 23.3.2009 kl. 17:15]

Þetta er allt mjög athyglisvert og mikilvæg lykilatriði sem þú telur upp Marinó, en auk þessa undrast ég mjög hvernig er sneytt framhjá Landsbankanum í þessu minnisblaði þrátt fyrir að strax í upphafi er sagt að Moody's hafi mestar áhyggjur af ICESAVE reikningum Landsbanka Íslands.

(Sjá minnisblað Seðlabanka efst á bls 2):

„Moody's hafði með sama hætti áhyggjur af öllum bönkunum, en þó einna mest af einum þætti sem sýr að Landsbanka Íslands, en þar er um að ræða hve hinn mikli innlánsreikningur Icesafe kunni að vera kvikur og háður trausti og tiltrú á markaði og ekki aðeins trausti á Landsbanka Íslands, heldur á Íslandi og íslenska bankakerfinu, og jafnframt hve samkeppni á þessum markaði fari nú mjög harðnandi vegna lokunar annarra markaða. Seðlabankamenn fóru yfir þau rök sem væru gegn þvi að þessi innlánsreikningur væri jafn ótraustur og Moody's hefði áhyggjrr af,“

[Jakob Þór Haraldsson (IP-tala skráð) 23.3.2009 kl. 17:19]

Hjartanlega sammála þér, ótrúlegt hversu margir sjálfstæðismenn koma nú fram og dásama BLÁSKJÁ og svo þegar ég bendi á að Bláa höndin hafi ekkert gert (t.d. ekki hækkað bindisskildu) þá fæ ég þau svör að EES samningar hafi bannað slíkt, sem er auðvitað bara "þvæla & bull".  Eitt að mörgum hlutverkum Seðlabanka er að sjá til þess að bankakerfið hrynji ekki, til að hægja á þessari brjálæðislegu útþennslu bankanna var bara eitt gott ráð " hækka bindisskildu upp í 25% stax árið 2005" en Seðlabankinn vildi ekki stoppa sitt fólk (Björgólfs feðganna) - Geir & Solla stirða vildu heldur ekkert gera til að stöðva þessa "óreglumenn" - mikil er skömm þeirra allra...".

kv. Heilbrigð skynsemi

[Árni (IP-tala skráð) 23.3.2009 kl. 21:51]

Einmitt,  Davíð ákvað þá að hrópa Úlfur Úlfur .... og gera svo ekkert nema liðka fyrir því að bankarnir fengju meira að láni.

Ríkisstjórnin upptekin af því að finna lönd sem studdu okkur í Öryggisráðið og í ímyndarherferð um Ísland og hvað Ísland er frábært kostur. 

O jæja, ætli ég verði þá ekki að borga. Hvað er þetta mikið?

[Marinó G. Njálsson, 23.3.2009 kl. 23:20]

Steingrímur, ég held að við verðum að skipta þessu í tvennt.  Annars vegar "point-of-no-return" fyrir bankana og hins vegar "point-of-no-return" fyrir Seðlabankann.

Gagnvart bönkunum er þessi punktur líklegast snemma árs 2006, ef ekki fyrr.  Það sem ég hef fyrir mér í því, er að á þeim tíma kemur Danske Bank greiningin og þó ég hafi verið í hópi þeirra sem taldi þá fara með rangt mál, þá kemur í ljós með meiri upplýsingum að allt sem Danske Bank sagði var rétt varðandi bankana.  Á þessum tímapunkti voru jöklabréfin líka orðin mjög fyrirferðar mikil. 

Þá er það Seðlabankinn.  Hann missti líka stjórn á ástandinu og það í hendurnar á erlendum vaxtaskiptaspekúlöntum.  Ef ég á að setja tímasetningu á það hvenær Seðlabankinn klikkaði, þá er það líklegast á tímabilinu frá nóvember 2004 fram á vor 2005.  Líklegast eru um tvær afgerandi tímasetningar að ræða. Rök mín eru þessi:  Í maí 2005 lækkar verðbólga verulega frá fyrra mánuði.  Fer úr 4,3% í 2,9%.  Þrátt fyrir þetta notaði Seðlabankinn ekki tækifærið til að lækka stýrivexti og í fyrsta skipti frá því í apríl 2001 fara raunstýrivextir upp fyrir 6%.  Upp úr miðju ári 2004 ákvað Seðlabankinn að hækka stýrivexti þrátt fyrir frekar hófstillta verðbólgu.  Þeir voru 5,5% í maí en ruku upp í 7,25% í nóvember eða um tæplega þriðjung.  Það sem meira var raunstýrivextir hækkuðu um 1,3%.  Af leiðingin varð mikil styrking krónunnar á næstu 12 - 16 mánuðum.  Gengisvísitalan fór úr 122,1 stigi í september 2004 í 102,7 stig í nóvember 2005 og toppaði í 100,2 stigum í janúar 2006.  Það sem meira var að raunstýrivextir fóru úr 3,4% í allt að 6,7%.  (eru 6,1% í janúar 2006.) Ég tel að þetta hafi verið vendipunkturinn.  Við skulum hafa það í huga að frá desember 2004 fram í apríl 2006 voru raunstýrivextir hærri en verðbólgan, þannig að stýrivextir voru meiri en tvöföld verðbólgan!  Þetta hefði getað reddast, ef Seðlabankinn hefði nýtt tækifærið til að auka við gjaldeyrisforðann sinn.  Með því hefði tvennt unnist:  Hærri gjaldeyrisvaraforði eykur getu bankans til að vera þrautavaralánveitandi.  Hitt er að sala Seðlabankans á krónum hefði haldið aftur af styrkingu hennar.  Það versta við þetta var, að kaupgeta bankanna og útrásaraðila jókst allt í einu gríðarlega með þeim afleiðingum sem við erum núna að súpa seyðið af.

Það er alltaf hollt að kíkja í baksýnisspegilinn og sjá hvað hefði betur mátt fara.  Seðlabankinn er búinn að viðurkenna að hann einblíndi fullmikið á verðbólgumarkmiðin og vonandi lærir hann af því.  Vandinn er að bankarnir og útrásarvíkingarnir hafa ekki viðurkennt nema undir rós að þeir hafi farið rangt í hlutina.  (Ein undantekning er Jón Ásgeir, en þá var líka búinn að missa allt.)

Hvort þessar pælingar mínar standast skoðun veit ég ekki, en mér kæmi ekki á óvart að þær séu nokkuð nærri lagi.

[Baldvin Jónsson, 24.3.2009 kl. 01:12]

Mjög góðar hugleiðingar hér sem endranær.

Bendi líka á afar áhugavert viðtal við Þór Saari í Zetunni í dag á mbl.is: http://www.mbl.is/mm/frettir/kosningar/2009/03/23/thor_saari_i_zetunni

[Gunnr (IP-tala skráð) 24.3.2009 kl. 03:26]

Sæll Marínó.

Ótrúlegt að þetta eru upplýsingarnar sem fólk er að velta sér upp úr núna 6 mánuðum eftir hrunið. Fólk er loksins komið á þá skoðun að þetta hafi í raun verið óumflýjanlegt þegar í ársbyrjun 2008. Grunnstöðir bankanna voru rotnar og þeir voru í raun allir saman dæmd fley ef veikasti hlekkurinn færi, færu þeir í raun allir. Þessi raunveruleikafyrrta umræða að það voru hryðjuverkalög og aðgerðir Davíðs Oddssonar sem komu þessu á kné eru kannski loksins þagnaðar enda var það veruleikafyrrt umræða frá upphafi.

Menn virðast halda áfram að dæma Seðlabankan nánast einan um þetta hrun og það er einnig ákaflega rangt.

Eins og þú réttilega setur fram voru það mikil mistök að einblína á verðbólgumarkmið og blása svo upp íslensku krónuna. Það voru grundvallarmistök að leyfa bankakerfinu að vaxa svo út úr hagkerfinu og yfir höfðu leyfa útrás fjármálakerfisins það hefði verið hægt að binda það niður sérstakleg í ljósi þess að menn höfðu eina minstu fjótandi mynt í heimi. Með evru hefði bankakerfið aldrei þanist svona út. Menn voru á þeim tíma ekki meðvitaðir um þetta. Og eins held ég að það hafi komið öllum á óvart í raun hversu ábyrgðalausir bankar reyndust vera.

Það er erfitt að segja hvað Seðlabanki og ríkisstjórn hefðu getað gert í þessari stöðu í ársbyrjun 2008. Menn koma hér fram með fullyrðingar og ásakanir en enginn hefur í raun stungið upp á neinu. Já hvað var hægt að gera annað en að horfa á Titanic sigla á ísjakann.

Ljóst var að þetta voru 3 bankar sem voru einkafyrirtæki sem í raun réðu ferðinni og alveg fram á síðustu stundu hafa þeir tvíhaldið í stýrið. Menn munu eftir hvernig forráðamenn Glitnis létu þegar bankinn var orðinn hvínandi gjaldþrota vörðu sig og sína hagsmuni í gegnum ítök sín í fjölmiðlum.

Í raun sýnir þetta að menn vissu þetta mikið mikið lengra aftur og að fall bankanna var í raun orðin meira eða minna staðreynd. Sök bankamanna er hér geysilega mikil þetta hefur verið algjörlega ábyrgðarlaust og reynslulaust fólk sem og einnig seinna hefur komið á daginn.

Erfitt er að segja hvenær "point of no return" var kominn. Maður hefur of litlar upplýsingar til þess og í raun er alltaf erfitt að meta það því auðvitað spila ytri ástæður þar miklu. Tel ég að mistökin voru gerð milli 2004 og 2006 og "point of no return" var um ársbyrjun 2007 þegar vextir á alþjóða mörkuðum hækkuðu. Eina leiðin til að forðast hruni eftir mitt ár 2007 var samstillt átak banka og ríkis. Þetta hefði falið í sér það sem þá var túlkað sem gríðarlegt eignatap fyrir eigendur bankanna sem þeir voru bersýnilega ekki viljug til að taka. Í raun skorti bankan lagaheimilir fyrir aðgerðum og það er ríkisstjórn og alþingi sem hefur umboð til að breyta þeim.

Bankarnir voru of samtvinnaðir og að einn félli var ljóst að myndi hafa áhrif á hina tvo.

Persónulega tel ég að stjórn og eigendur bankanna hafa verið vanhæfa frá upphafi og í raun hafði Seðlabankinn ekki aðstöðu eða bolmagn til að gera eitt eða neitt nema horfa á þetta fara til yfirum.

Það hefði mögulega ef menn hefðu séð þetta fyrir með samstylltu átaki stjórnar og hluthafa verið hægt að forða þessu en þeir vörðu sig og sína hagsmuni sem ormar á gulli og því erfitt um vik.

Einnig virðist þetta ótrúlega heigulslegt hvernig í raun sjórnmálamenn bæði innan Sjálfstæðisflokks og Samfylkingar hafa skýlt sér á bak við Seðlabankann í þessu. Auðvitað ætti þetta fólk að hafa staðið fram fyrir löngu.

Umræðan hér hefur verið lituð af ótrúlega einhliða áróðri á Seðlabanka og ríkisstjórn meðan forráðamenn bankanna fá nánast enga gagrýni meðan það eru í raun þeir sem við ættum að öskra á það finnst mér hið merkilegasta mál.

Þeir sem öskruðu hæst að Seðlabankanum sem oft er persónugert í Davíð Oddssyni fyrir yfirtöku Glitnis og það hafi orsakað bankahrunið ættu í raun að beina sjónum að þeim sem virkilega orsökuðu hrunininu. Hef ekki heyrt Seðlabanka Bretlands kennt um Northern Rock hrunið eða Seðlabanka Danmerkur eða Bandaríkjanna um hrun á bönkum þar. Eiginlega er þetta nokkuð sérstæð umræða hér þar sem menn virðast halda að sá Seðlabanki sem í raun hafði einna minsta möguleika til að gera eitt eða neitt er gagnrýndur harðast. Held þar vegi í raun persóna Davíðs Oddsonar þyngra en í raun málefnaflutningurinn.

Persónulega leikur mér mest spurn á hvar í raun Bankaeftirlitið var og hver er ábyrgð þess enda virðist það vera sú stofnun sem í raun gjörsamlega brást sínu eftirlitshlutverki.

[Jenný Stefanía Jensdóttir, 24.3.2009 kl. 04:06]

Takk fyrir góðan pistil og eftirfylgni.

100% sammála á "no return" skoðun þinni. 

Að gefnu því hlýtur meint "landráðs" ásökun  til þeirra sem vissu, og hefðu mátt vita að fá töluvert vægi,  eða hvern fjandann töldu þeir að myndi breytast til batnaðar eða reddingar á fyrirfram dauðadæmdu kerfi. (Kreppan í USA byrjaði fyrir alvöru 2007).  Hvernig nýttu þessi aðilar sér þessa vitneskju og skoðun, sem skrifuð var á minnisblað í tíma og rúmi.

[Gunnr (IP-tala skráð) 24.3.2009 kl. 07:21]

Í raun tel ég að ríkisstjórnarflokkarnir lögðu meiri trúnað í greiningardeildir og spunameistara bankanna en eigin Seðlabanka. Það held ég sé í raun sannleikurinn á bak við hrunið.

Þetta kemur berlega í ljós þegar maður skoðar ummæli þessa fólks við og eftir hrunið. Spáið í því Ingibjörg Sólrún Gísladóttir sagði að það skipti engu máli hvað færi fram á fundum með Seðlabankastjórunum það eina sem skipti máli væri það sem komi fram í opinberum skýrslum, þetta sagði hún náttúrulega til að bjarga sínu pólitíska skinni það er augljóst.

Man hvað mér þótti það sérkennilegur fókus á umræðunni á Íslandi eftir hrunið að það væru mistök Seðlabankans persónugert í Davíð Oddssyni sem var rót vandans. Vaxtahækkunin sem kom í kjölfar IMF aðstoðarinnar var meira segja eignuð honum þó að ráðamenn vissu að það var í samningi Ísland við IMF.

Veit ekki til þess að nokkur Seðlabanki hafi verið ákærður fyrir hrun á einkabanka alls staðar sem ég þekki til er það stjórn viðkomandi banka að kenna. Í Noregi, Svíþjóð, Danmörku, Hollandi, USA þar er ekki Seðlabankanum kennt um.

Menn hafa í 1 ár pissað á krónuna eins og við hefðum kost á einhverjum öðrum gjaldmiðli. Við getum ekki tekið einhliða upp annan gjaldmiðil fyrir utan það myndi ekki leysa okkar grundvallarvandamál.

Það eru náttúrulega stórfelld mistök að skipa pólitíska stjórnendur í Seðlabankanum enda er þetta kerfi sem tíðkast hefur frá lýveldistímanum gjörsamlega gengið sér til húðar. Það að ríkisstjórnin virðist ekki hafa treyst Seðlabanka Íslands persónugert í Davíð ætti í raun að hafa leitt til að hann segði upp eins og skot.

Það sem mér finnst í raun athyglisverðast að skoða þegar rýnt er í grunninn á bak við þessa einkavæðingu Búnaðarbankans og Landsbankans í stað þess að velja trausta erlenda aðila var þetta veitt eins og pólitískum bitlingum. Lítið gegnsæi og ákvarðanir teknar í myrkum bakherbergjum og hlutirnir skoðaðir í gegnum pólitísk gleraugu.

Mér finnst annars menn hafa lítið lært nema að í staðin fyrir blágræn gleraugu er menn að skoða þetta í gegnum rauð gleraugu. Tími pólitískra ráðninga er ekki liðinn það fáum við væntanlega að sjá.

Það sem er grátlegt er hvað allt þarf langan tíma og hversu mikið bull fólk þarf að heyra af hverju gátu ekki bara ráðamenn komið fram með þetta. Stjórnmálamennirnir ætluðu að skýla sér á bak við Seðlabankann til að forðast það sjálfir að axla pólitíska ábyrgð. Það sem hefur áorkast er að traustið á gjaldmiðlinum, Seðlabankanum og stjórnmálamönnum er i algjöru lágmarki. Tiltrúin á íslensku efnahagslífi og íslenskum fyrirtækjum er í algjöru lágmárki. Það eru mörg mjög erfið ár framundan hjá Íslendingum og það er náttúrulega óskiljanlegt að við séum ennþá á fullu neyslufyllerí með yfir 200 miljarða halla á ríkissjóði. Ríkissjóður er í næst hæsta áhættuflokki næsti flokkur er "trash bonds" og það þýðir að það verða gríðarlegur vaxtakosnaður. Af hverju bíða?

[Marinó G. Njálsson, 24.3.2009 kl. 10:52]

Gunnr, mér fundust merkilegust ummæli Geir "ekki gera neitt" Haarde, þegar innihald skýrslunnar var borið upp á hann.  "Strax þá orðið erfitt að bregðast við", voru svör hans.  Þannig að í staðinn fyrir að hefja strax þá neyðaraðgerðir til að bjarga því sem bjargað varð, þá biðu menn og biðu.

Annars verð ég að taka undir orð Sigurðar Einarssonar, að þetta skjal er hvorki fugl né fiskur.  Það væri ekki tækt í einu einasta gæðakerfi.  Höfundur er óþekktur, tímasetningar funda eru ekki tilgreindar, hverjir sátu fundina vantar, staða viðkomandi hjá fyrirtækjunum er oft óljós, það er ekki greint frá hverjar mótbárur Seðlabankans við málflutningi Moody's voru og svona gæti ég talið áfram.  Ef þetta skjal er dæmigert fyrir vinnubrögð innan Seðlabankans, þá skil ég vel að menn átti sig ekki á því hver sagði hvað og hvenær. 

Út frá upplýsingaöryggissjónarmiðum varðandi réttleika upplýsinga, þá er skjalið ótækt, þar sem ekki er hægt að sannreyna það sem í því stendur.  Gagnvart rekjanleika er það ótækt.  Gagnvart áreiðanleika er það ótækt.  Gagnvart ábyrgðarskyldu (accountability) er það ótækt.  Gagnvart ábyrgð (responsibility) er það ótækt.  Gagnvart viðbrögðum þá var skjalið hunsað.

[Gunnr (IP-tala skráð) 24.3.2009 kl. 12:28]

Í raun sýna þessi svör þín Marínó að hvert vandamál Seðlabankans hefur verið trúverðugleiki.  Held raunar að ríkisstjórnin hafi um þeitta leiti einnig kallað á sinn fund forráðamenn bankanna og valið að trúa þeim frekar.     Slíkar upplýsingar kalla á umfangsmikla rannsókn þar sem menn athuga í þaula áhrif á hrun eins eða fleirri banka.  Var farið í slíkt ferli ? eða ákváðu menn það yfir kafibolla að þetta væri einhver taugaveiklun í Davíð Oddsyni og Seðlabankamönnum og slá það af borðinu.  Ríkisstjórnin ber höfuðábyrgð á efnahagstefnunni og  er Seðlabankinn undir hana seldur.  Nátturlega fáheyrt að halda því fram að veikasti Seðlabanki Evrópu með þrengstu heimildirnar og hlutfallslega lang stærsta fjármálakerfið einn beri ábyrgð. 
Í öðrum vestrænum löndum hefði maður eins og Sigurður Einarsson setið í fangelsi og á sakamannabekk enda hefur hann engan trúverðugleika. Enda er Ísland á margan hátt furðulegt samfélag. Ríkissaksóknari var gagnrýnt fyrir Baugsmálið.  Sérstakur saksóknari er gagnrýndur fyrir aðgerðarleysi.  Seðlabankinn er gagnrýndur fyrir að hafa ekki fulla stjórn á 3 einkabönkum sem fóru á hausinn og það er í raun margþætt fjársvikamál að flestra dómi.
Hér var Seðlabankinn gagnrýndur hástöfum fyrir að taka ekki lán þegar í raun hann fékk hvergi erlent lán þegar til kastanna kom. Auðvitað átti að hafa samband við IMF þegar á vordögum.

Í raun finnst mér það undarlegt að Davíð skuli ekki hafa sagt af sér þegar menn tóku ekki mark á þeim. Það hefur náttúrlega verið sú lenska að menn sitja í sætum eins og hundar á roði. 

Finnst þú missa af höfuðatriðinu það hefur komið fram hvað fór fram fundur og lesið var af þessu blaði m.a. og ráðamönnum þjóðarinnar gerð opinber staða bankanna.  Þessi fundur átti sér stað það hafa 2 ráðherrar þegar viðurkent.  Þeir hafa viðurkent efni blaðsins.  Mér fannst nú þetta ansi vel skrifað hjá kallinum enda er hann ritfær. Þetta flokkast alls ekki sem einhver sönnun en er það nokkur ástæða til að rengja það sem komið hefur fram.  Spurningin var hvort eitthvað hefði verið hægt að gera. 

Þetta minnisblað en ekki opinbert gagn þannig að í raun hefur það ekkert sönnunargildi og ef ég man það rétt er það ekki einu sinni dagsett en það er ekki málið.  Aftur á móti sýnir þetta svo ekki er um að villast að þetta íslenska bankaveldi stóð á brauðfótum og Tryggvi Herbertsson og aðrir sem fengu borgað fyrir að predikera um heilbrigði þess hafa náttúrulega engan trúverðugleika fremur en þeir sem sátu við stýrið á einkabönkunum.  Þeir hafa ekki viðurkennt nein mistök að mér vitandi.