947 km = Kópavogur - Húsavík - Kópavogur

Eins og kom fram í bloggi mínu um daginn, þá lést hann Silli á Húsavík 13. nóvember sl.  Jarðaförin var sl. laugardag og því var ekki annað en að leggja land undir fót.  Ferðalagið reyndist 947 km og tók 30 tíma með gistingu í höfuðstað Norðurlands.  Þrátt fyrir að veturkonungur hafi eitthvað verið að hrista sig, þá tafði hann ferðalagið eiginlega ekki neitt og var flennifæri nær allan tímann sem við vorum á þjóðvegi nr. 1.  Það var rétt á Öxnadalsheiði og í Víkurskarði á leiðinni norður og á Holtavörðuheiði á leiðinni suður sem aðstæður kröfðust sérstakrar aðgátar.  Á móti var þjóðvegur nr. 85 úr Ljósavatnsskarði til Húsavíkur og til baka í Ljósavatnsskarðið seinfarin án þess að nokkur hætta væri á ferð.

Á ferð minni rakst ég nokkrum sinnum á bíla Vegagerðarinnar á þjóðvegi nr. 1, en á þjóðvegi nr. 85 var eins og þjónustunni sleppti.  Ég ók veg 85 fram og til baka með nokkurra tíma millibili.  Það hefði ekki verið óeðlilegt að mæta ruðningstæki á annarri hvorri leiðinni eða kannski fá það á tilfinninguna að slíkt tæki hefði farið þar um.  Því var ekki fyrir að fara, þrátt fyrir að þetta væri eini hlutinn af þeim 947 km sem ég ók frá síðari hluta föstudags fram á laugardagskvöld, sem þurfti alvöru athygli.  Hugsanlega var færðin annars staðar svona góð vegna þess að þær slóðir fengu athygli Vegagerðarinnar, en með fullri virðingu (og það kemur mínu ferðalagi ekkert við), þá er það ekki boðlegt fyrir fólk sem þarf að fara á milli þéttbýlisstaða á landsbyggðinni að þjónustan sé ekki forgangsröðuð miðað við aðstæður heldur eitthvað allt annað.  Hér fyrir nokkrum árum hefðu menn ekki kallað út tæki fyrir þær aðstæður sem voru á Öxnadalsheiði eða Holtavörðuheiði.  Það hefði einfaldlega verið gert ráð fyrir að umferðin hægði á sér til samræmis við aðstæður. 

Það getur vel verið að aðstæður á þjóðvegi nr. 85 hafi ekki þótt neitt varhugaverðar fyrir þá sem venjulega aka þá leið, en á móti hljóta þá aðstæður það sem eftir var til Akureyrar að hafa verið eins og sumarfærð.  Hvað ræður ákvörðunum um "mokstur", veit ég ekki, en mér fannst þetta einkennileg forgangsröðun.

Nú Húsavík var öðru vísi en ég á að venjast, enda í fyrsta sinn sem ég kem þangað í vetrarveðri (þó það hafi nú vart talist merkilegt vetrarveður fyrir þá sem þar búa).  Bærinn lætur alltaf jafn lítið yfir sér og fellur vel inn í landslagið.  Þar hafði merkilega lítið breyst frá því að ég kom þar síðast fyrir 12 árum eða svo, en þá kom ég reyndar fjórum sinnum á stuttum tíma, þar af tvisvar að vetrarlagi til að dæma handboltaleiki.  Það er svona ýmist í ökkla eða eyra.  Breytingarnar eru aftur meiri, ef maður fer á að giska 25 - 30 ár aftur í tímann, en þá var ekki búið að breyta aðkomunni að sunnanverðu eða gera upp gömlu húsin gengt kaupfélaginu.  Nú verður forvitnilegt að sjá hvort Húsavík verður fórnarlamb biðar eftir stóriðju (eins og gerðist á Austurlandi) eða hvort menn halda áfram að treysta á sjálfan sig og þann kraft sem hefur alltaf búið með Húsvíkingum.  Þetta er nú bara sagt með það í huga, að það liðu hátt í 30 ár frá því að fyrst var farið að ræða um stóriðju við Reyðarfjörð þar til álver Alcoa tók til starfa.  

Ég vona bara að haldið verði eins og kostur er í gömlu bæjarmyndina, því við hér sunnan heiða erum farin að uppgötva að menningarverðmætin, sem í henni felst, eru hröðum skrefum að glatast í höfuðborginni.  Miðjan í þessari gömlu bæjarmynd er kirkjan, sem er með þeim sérstökustu á landinu.  Staðsetning hennar í bænum, er einstök, en það sem gerir kirkjuna merkilegasta er að ekki er gengið inn um miðskip hennar.  Falleg kirkja á fallegum stað í fallegum bæ á einum fallegasta stað landsins.